Obiektywna rzeczywistość nie istnieje

Najbardziej intrygującym aspektem holograficznego modelu mózgu Pribrama jest to, co stanie się, gdy zostanie on połączony z teorią Bohma. Jeśli materialność świata jest tylko rzeczywistością wtórną i to, co w niej jest, to holograficzna gmatwanina częstotliwości, i jeśli mózg jest również hologramem i jedynie dokonuje selekcji niektórych częstotliwości spośród tej gmatwaniny, które przetwarza matematycznie na zmysłowe wrażenia, to, czym jest obiektywna rzeczywistość? W rzeczy samej, przestaje istnieć. Religie Wschodu od dawna twierdzą, że materialny świat jest mają, iluzją, i chociaż sądzimy, że jesteśmy fizycznymi istotami poruszającymi się w fizycznym świecie, to tylko iluzja.

Tak naprawdę jesteśmy „odbiornikami” unoszącymi się w kalejdoskopowym morzu częstotliwości i to, co wyławiamy z tego morza i przetwarzamy na fizyczną rzeczywistość, jest tylko jednym z wielu kanałów wyłapanych z superhologramu.

Ten zadziwiający nowy obraz rzeczywistości, synteza poglądów Bohma i Pribrama, nazywany jest paradygmatem holograficznym. Wielu naukowców przyjęło go ze sceptycyzmem, a innych pobudził on do działania. Niewielka, acz wciąż rosnąca, grupa badaczy jest przekonana, że może to być najdokładniejszy model rzeczywistości, jaki udało się wypracować nauce do tej pory. Co więcej, niektórzy wierzą, że pomoże on rozwikłać wiele tajemnic, na które nauka nie potrafiła udzielić dotąd odpowiedzi, a nawet uznać zjawiska paranormalne za część natury. Liczni badacze, w tym Bohm i Pribram, zauważyli, że wiele zjawisk parapsychicznych staje się o wiele bardziej zrozumiałych, gdy są rozpatrywane pod kątem holograficznego paradygmatu.

We wszechświecie, w którym indywidualne mózgi są niepodzielnymi częściami większego hologramu i wszystko jest wzajemnie połączone, telepatia może być sposobem dotarcia do poziomu holograficznego.

Ten paradygmat pozwala o wiele łatwiej zrozumieć, jak informacja może przemieścić się na dużą odległość z umysłu osobnika „A” do umysłu osobnika „B”, oraz liczne nie rozwiązane zagadki w psychologii.

 

Odmienne stany świadomości

Stanislav Grof sądzi, że holograficzny paradygmat oferuje odpowiedni model pozwalający zrozumieć wiele zaskakujących zjawisk doświadczanych przez ludzi podczas odmiennych stanów świadomości. W latach 1950. w czasie badań nad LSD jako środkiem psychoterapeutycznym Grof miał jedną pacjentkę, która nagle nabrała przekonania, że przybrała postać samicy prehistorycznego gada. W czasie tej halucynacji nie tylko podała bardzo szczegółowy opis tego, co czuła przebywając w tej postaci, ale stwierdziła także, że część samców tego gatunku miała kolorowe łuski na bokach głowy. Grofa zdumiało to, że mimo iż nie miała ona wcześniej żadnej wiedzy na ten temat, późniejsza rozmowa z zoologiem potwierdziła, iż niektóre gatunki gadów miały kolorowe obszary na głowie, które odgrywały ważną rolę jako bodźce seksualne. To przeżycie tej kobiety nie było odosobnione. W czasie prowadzonych przez siebie badań Grof natknął się na pacjentów, którzy doświadczali regresji, w których identyfikowali się praktycznie ze wszystkimi gatunkami drabiny ewolucyjnej (wyniki tych badań pomogły nakręcić scenę w filmie Altered States (Odmienne stany świadomości), w której mężczyzna przemienia się w małpę). Co więcej, odkrył, że te eksperymenty często dostarczały mało znanych szczegółów zoologicznych, które później okazywały się prawdziwe.

Regresje do królestwa zwierząt nie były jedynym intrygującym zjawiskiem psychologicznym, na które natknął się Grof. Miał także pacjentów, którzy wchodzili w pewien rodzaj nieświadomości zbiorowej lub rasowej. Słabo wykształcone lub w ogóle niewykształcone osoby podawały nagle, ni stąd, ni zowąd, szczegółowe opisy zoroastryjskich praktyk pogrzebowych i scen z mitologii hinduskiej. W innego rodzaju przeżyciach doświadczające ich osoby podawały przekonywające relacje z podróży poza ciałem, prekognicyjne wizje dotyczące przyszłości i opisy wcześniejszych żyć.

W późniejszych badaniach Grof odkrył, że ten sam zakres zjawisk występował podczas sesji terapeutycznych, w których nie używano narkotyków. Ponieważ wspólnym mianownikiem tych doświadczeń było wykraczanie świadomości pojedynczych osób poza zwyczajowe granice ego i/lub granice przestrzeni i czasu, Grof nazwał te zjawiska „doświadczeniami transpersonalnymi”. W latach 1960. stworzył gałąź psychologii zwaną „psychologią transpersonalną”, która była w całości poświęcona prowadzonym przezeń badaniom.

Mimo iż założone przezeń Stowarzyszenie Psychologii Transpersonalnej zgromadziło w krótkim czasie szybko rozrastającą się grupę podobnie myślących badaczy i chociaż psychologia transpersonalna stała się znaną dziedziną psychologii, zarówno Grof, jak i jego współpracownicy, przez wiele lat nie potrafili przedstawić mechanizmu wyjaśniającego dziwne zjawiska psychologiczne, których byli świadkami. Przełom nastąpił dopiero po opracowaniu holograficznego paradygmatu.

Jak zauważył Grof, jeśli mózg stanowi część kontinuum, to może kontaktować się z labiryntem, w którym jest połączony nie tylko z każdym innym umysłem, ale i z każdym atomem, organizmem oraz ogromnym obszarem przestrzeni i czasu. To sprawia, że wkraczanie od czasu do czasu umysłu człowieka na krótko do tego labiryntu i doznawanie transpersonalnych przeżyć, przestaje dziwić.

Holograficzny paradygmat odnosi się także do tak zwanych nauk ścisłych, takich jak biologia. Keith Floyd, psycholog z Wirginia Intermont College, zauważył, że jeśli materialność rzeczywistości jest tylko holograficzną iluzją, to przestaje być prawdą stwierdzenie, że mózg jest źródłem świadomości. W tym przypadku będzie raczej na odwrót – to świadomość kreuje mózg, a także ciało i wszystko dookoła, co interpretujemy jako fizyczne.

Ten przewrót w sposobie postrzegania biologicznych struktur spowodował, że badacze zauważyli, iż zarówno medycyna, jak i nasze rozumienie procesów leczenia, także mogą być zmienione przez holograficzny paradygmat. Jeśli pozorne fizyczne struktury ciała są tylko holograficzną projekcją świadomości, to staje się jasne, że każdy z nas jest o wiele bardziej odpowiedzialny za własne zdrowie niż współczesna wiedza medyczna jest w stanie to przyznać. To, co obecnie postrzegamy jak cudowne remisje chorób (uzdrowienia) może być w rzeczywistości spowodowane zmianami w świadomości, które wpływają na zmiany w hologramie ciała.

Na podobnej zasadzie równie skutecznie mogą działać kontrowersyjne, nowe techniki leczenia, takie jak wizualizacje, ponieważ w holograficznej domenie myśli, obrazy są równie prawdziwe, jak „rzeczywistość”.

 

Paradygmat holograficzny wyjaśnia zjawiska paranormalne

Holograficzny paradygmat pozwala także wyjaśnić wizje i przeżycia obejmujące „niezwykłą” rzeczywistość. W swojej książce Gifts of Unknown Things (Dary nieznanego) biolog Lyall Watson opisuje swoje spotkanie z indonezyjską szamanką, która wykonując rytualny taniec sprawiła, że cały zagajnik w jednej chwili zniknął. Watson relacjonuje, że w czasie gdy razem z innymi obserwował tę kobietę, sprawiła ona, że drzewa pojawiły się ponownie, po czym po raz kolejny zniknęły i pojawiły się, i tak jeszcze kilka razy pod rząd.

Mimo iż współczesna nauka nie potrafi wytłumaczyć czegoś takiego, takie zdarzenia można wyjaśnić, kiedy materialną rzeczywistość uzna się za holograficzną projekcję. Przypuszczalnie zgadzamy się co do tego, co „tam” jest, a czego „tam nie ma”, ponieważ to, co zwiemy uzgodnioną rzeczywistością, jest formułowane i zatwierdzane na poziomie ludzkiej nieświadomości, na którym wszystkie umysły są wzajemnie połączone. Jeśli to prawda, to jest to najbardziej znacząca ze wszystkich implikacja wynikająca z holograficznego paradygmatu, ponieważ oznacza, że to, co widział Watson, nie jest powszechne tylko dlatego, że nasze umysły nie zostały zaprogramowane na takie przekonania.

To, co postrzegamy jako rzeczywistość, jest tylko płótnem czekającym na to, byśmy pokryli je takim obrazem, jaki chcemy. Wszystko jest możliwe, od zaginania łyżek siłą umysłu do fantastycznych zdarzeń, których doświadczył Carlos Castaneda w czasie swoich spotkań z szamanem don Juanem z plemienia Yaqui, gdyż magia jest naszym prawem nabywanym wraz z urodzeniem i nie jest czymś mniej lub bardziej cudownym od naszej zdolności tworzenia rzeczywistości, gdy śnimy.

Nasze najbardziej fundamentalne przekonania dotyczące rzeczywistości stają się podejrzane, gdyż w holograficznym wszechświecie, jak zauważył Pribram, nawet przypadkowe wydarzenia musiałyby być postrzegane jako oparte na zasadach holograficznych i przez nie determinowane. Synchroniczność lub znaczące zbiegi okoliczności nagle nabierają znaczenia i wszystko w rzeczywistości musiałoby być postrzegane jako metafora, gdyż nawet najbardziej przypadkowe wydarzenia wyrażałyby pewną podstawową symetrię.

To, czy paradygmat Bohma i Pribrama zostanie zaakceptowany przez naukę, czy też umrze niegodziwą śmiercią, nie jest jeszcze przesądzone, niemniej już dziś można stwierdzić, że już wywarł wpływ na sposób myślenia wielu naukowców. I nawet jeśli okaże się, że model holograficzny nie dostarcza najlepszego wyjaśnienia dla natychmiastowej łączności zachodzącej między subatomowymi cząstkami, to, jak stwierdził Basil Hiley, fizyk z Birbeck College’u w Londynie, odkrycie Aspecta „wskazuje, że musimy być przygotowani na przyjęcie radykalnie nowych poglądów na rzeczywistość”.

 

O autorze:

Michael Talbot (1953–1992) był amerykańskim autorem, który zwracał uwagę na istnienie związku między starożytnym mistycyzmem i mechaniką kwantową. Był zwolennikiem teoretycznego modelu rzeczywistości, który sugeruje, że fizyczny wszechświat przypomina gigantyczny hologram. Był autorem kilku książek, z których najbardziej znane to Mysticism and the New Physics (Mistycyzm i nowa fizyka) i The Holographic Universe (Holograficzny wszechświat). Uważał, że postrzeganie pozazmysłowe, telepatia i inne zjawiska paranormalne istnieją naprawdę i są efektem holograficznej rzeczywistości. Idee zaprezentowane w jego przełomowej bestsellerowej książce The Holographic Universe były zainspirowane pracami Davida Bohma i Karla Pribrama. Niniejszy, inspirujący artykuł napisał pod koniec lat 1980.

 

Przełożył Mateusz Szemiot