Dr Moon zaproponował, że po skompletowaniu tych czterech powłok kolejne pierwiastki zaczną tworzyć podobną bliźniaczą strukturę na szczycie jednej ze ścian dwunastościanu. Obie struktury będą miały pięć wspólnych wierzchołków tej ściany, jak również wierzchołek dwudziestościanu znajdujący się w jego środku. Więc pozostaje nam tylko 11 wierzchołków dwudziestościanu i 15 wierzchołków dwunastościanu.

Dr Moon wysunął hipotezę, że pierwszych 10 wierzchołków zajętych przez nowe protony będzie należeć do dwunastościanu (patrz rysunek 10a). Będą one odzwierciedlać rozkład protonów w jądrze baru (₅₆Ba). Kolejne osiem protonów uzupełni wewnętrzny sześcian, budując jądro gadolinu (₆₄Gd) znajdującego się w środku grupy lantanowców (patrz rysunek 10b). Niemal na końcu lantanowców znajdzie się iterb (₇₀Yb) z wypełnioną ośmiościenną powłoką protonową (patrz rysunek 10c).

 

 

Rys. 10. Dr Moon zaproponował, aby (a) pierwsze 10 protonów bliźniaczej struktury zajmowało 10 wierzchołków dwunastościanu, a struktura odzwierciedlała rozkład protonów w jądrze baru (₅₆Ba), pierwiastka wyznaczającego początek lantanowców; (b) wypełnienie wewnętrznego sześcianu prowadzi do jądra gadolinu (₆₄Gd); oraz (c) wypełnienie ośmiościanu oznacza prawie koniec lantanowców w postaci iterbu (₇₀Yb).

 

 

Kolejne 11 protonów zajmie dostępne wierzchołki w bliźniaczym dwudziestościanie, zamykając kolejną powłokę i dając początek rozkładowi protonów w jądrze talu (₈₁Tl) (patrz rysunek 11a). Pięć kolejnych protonów wypełni wszystkie powłoki bliźniaczego dwunastościanu, doprowadzając nas do szlachetnego gazu radonu (₈₆Rd) (patrz rysunek 11b).

 

 

Rys. 11. (a) Utworzenie bliźniaczego dwudziestościanu prowadzi nas do jądra talu zawierającego 81 protonów. (b) Ostatnie pięć protonów kończy bliźniaczą strukturę dwunastościanu odpowiadającą 86 protonom w jądrze szlachetnego gazu radonu.

 

 

Dr Moon proponuje, aby w celu dodania nowych protonów do tej struktury dwa dwunastościany oddzielić tak, jak gdyby były one zawieszone za pomocą zawiasu (patrz rysunek 12a). To uwolniłoby cztery miejsca, które mogą być zajmowane przez cztery kolejne protony. Dwa z czterech korespondujących pierwiastków, frans (₈₇Fr) i aktyn (₈₉Ac), nie występują w przyrodzie, ponieważ ich jądra są nietrwałe i nie utrzymują się zbyt długo. Zostały stworzone w reaktorach jądrowych przez bombardowanie pierwiastków neutronami. Aby pozostawić miejsce na dodatkowy jądrowy proton następnego pierwiastka, protaktynu (₉₁Pa), dr Moon zaproponował, że zawias pęka, a bliźniacze konstrukcje są utrzymywane razem w jednym punkcie (patrz rysunek 12b).

 

 

Rys. 12. (a): Aby umożliwić kolejnym protonom znalezienie swoich miejsc, bliźniaczy dwunastościan powinien otworzyć się, wykorzystując jedną krawędź powierzchni wiązania, jak gdyby była zawiasem. W ten sposób powstanie miejsce dla czterech nowych pierwiastków, w większości niestabilnych. (b) Kolejny proton może być dodany, kiedy „zawias” rozłącza się i struktury zostają połączone ze sobą za pomocą pojedynczego protonu.

 

 

Konstrukcja uranu (₉₂U) wymaga, by ostatni proton był umieszczony w miejscu łączenia. Można to uzyskać w przypadku rozerwania struktury, gdy jedna bryła zostaje lekko przesunięta tak, aby móc przenikać przez drugą (patrz rysunek 13). Dokładna interpretacja struktury pokazanej na tym rysunku została zaproponowana przez Laurence’a Hechta po zdefiniowaniu osi spinu (wyjaśnionej w następnym rozdziale). Uzyskana struktura, cytując dra Moona, „jest czymś, co jest gotowe do rozszczepienia… jeśli ktoś stara się umieścić tam więcej neutronów, to dojdzie do rozszczepienia”.¹⁹ Dr Robert J. Moon był jednym z naukowców, którzy jako pierwsi doprowadzili do rozszczepienia w laboratorium położonym na terenie boiska futbolowego Uniwersytetu Chicagowskiego w okresie drugiej wojny światowej.²⁰

 

 

Rys. 13. Dwa widoki przenikających się bliźniaczych konstrukcji. Dokładne umiejscowienie jednego wierzchołka każdego dwunastościanu w punkcie środkowym każdej z przeciwległych ścian dwudziestościanu wyjaśnia dokładnie liczbę i rozmieszczenie neutronów proponowane przez Laurence’a Hechta.