Dlatego postulował picie wody poddanej działaniu odpowiednio dobranych pól magnetycznych strukturyzujących wodę w układy heksagonalne.

 

 

Schemat ustawiania się cząsteczek wody i wiązań wodorowych w heksagonalnej strukturze wody.

 

 

Wnioski prof. Mu Shik Jhona potwierdziło w latach 1990. wielu naukowców amerykańskich z centrów badawczych stanu Georgia w USA (m.in. dr Lee H. Lorenzen), wykazując, że ludzkie komórki zdrowych narządów są rzeczywiście otoczone molekułami strukturyzowanej wody, zaś chorych narządów (niezależnie od choroby) wodą niestrukturyzowaną. Kiedy pojedyncze zdrowe komórki umieszczano w roztworze zawierającym jakiekolwiek szkodliwe substancje chemiczne, szybko budowała ona wokół siebie błonę ochronną z wody strukturalnej. Chore żywe komórki zawierające niedużą ilość wody strukturalnej ginęły dlatego, że nie były w stanie stworzyć dla siebie otoczki ochronnej. Według dra Lee H. Lorenzena (www.aqualiv.net):

 

Badania in vitro pozwoliły stwierdzić, że woda w postaci klastrów (strukturyzowana) znacząco hamuje rozwój wielu bakterii zakaźnych w szerokim zakresie pH. Wśród populacji patogenów wykazujących zahamowania rozwoju były Escherichia coli, Staphylococcus aureus oraz Candida albicans, które powodują wiele bardzo poważnych chorób. Nie stwierdzono zahamowania rozwoju grzybów w rodzaju Penicillium i Aspergillus.

 

Zwykła woda, zwłaszcza wodociągowa, o zniszczonej strukturze w stanie nieuporządkowania jest jedynie chaotycznym skupiskiem cząsteczek. Ma możliwość bardziej swobodnego przemieszczania się w otoczeniu komórek chorych w porównaniu z wodą heksagonalną środowiska wodnego komórek zdrowych. Molekuły organizmu nie są wówczas w stanie prawidłowo ulokować cząsteczek takiej wody między sobą, wskutek czego jest ona źle zatrzymywana w organizmie. Woda strukturyzowana znacznie lepiej nasyca biomolekuły organizmu. Po spożyciu woda strukturyzowana bardziej aktywnie reaguje ze składnikami biologicznymi i mineralnymi obecnymi w organizmie.

Zwykle zdrowy organizm sam strukturyzuje wodę zamieniając zwykłą wodę w tak zwaną metaboliczną już na poziomie komórkowym. Wymaga to jednak posiadania znacznych rezerw energetycznych, którymi nie dysponuje organizm chory. Można organizmowi ułatwić zadanie podając mu wodę już ustrukturyzowaną. Jeśli komórka choruje, zmienia swoją wydolność energetyczną, co skutkuje zmianą częstotliwości drgań. W takim osłabionym stanie, zwłaszcza gdy organizm jest poddawany działaniu stresu, struktura heksagonalna jest niszczona w przyśpieszonym tempie i komórki nie są zdolne do nadania wodzie prawidłowej heksagonalnej struktury spełniającej funkcje informacyjne, ochronne i naprawcze. Przecież aż 80–90 procent posiadanej energii organizm zużywa na strukturyzowanie wody. Już to świadczy o niesłychanie ważnej roli, jaka jest przypisana prawidłowej strukturze wody w organizmie – przede wszystkim funkcjom informacyjnym, ochronnym i naprawczym.

 

 

Strukturyzacja wody to również wzmocnienie wiązań wodorowych między jej cząsteczkami. Wiązania wodorowe występują powszechnie w całej otaczającej nas przyrodzie. Stanowią też istotny składnik funkcjonowania wszelkich organizmów, począwszy od struktury DNA aż po skomplikowane białka. Wiązanie wodorowe jest fundamentem organizacji żywych form materii oraz większości procesów biologicznych i biochemicznych (np. reakcji enzymatycznych czy fotochemicznych). Odpowiada ono za wiązanie się pojedynczych cząsteczek wody (asocjację), za jej właściwości związane z przechowywaniem oraz przekazywaniem informacji genetycznych podczas replikacji, za drugorzędową strukturę białek i agregację enzymów, a także za tworzenie podwójnej helisy DNA. Wiązania wodorowe mogą tworzyć się pomiędzy różnymi cząsteczkami. Zależy od nich między innymi trwałość struktur białkowych. Łączą one również ze sobą cząsteczki DNA. Podwójna helisa DNA rozpadłaby się na dwie oddzielne wstęgi, gdyby nie wiązanie wodorowe. Nie byłoby więc możliwe życie.

 

 

Występowanie wiązania wodorowego pomiędzy cząsteczkami wody warunkuje jej szczególne właściwości, które umożliwiają istnienie życia na Ziemi. Wiązania te silnie łączą ze sobą cząsteczki wody i zapewniają wodzie szczególne właściwości, bowiem są mocniejsze niż siły wzajemnego przyciągania van der Waalsa. Według teoretycznych obliczeń, gdybyśmy rdzeń o średnicy 2 cm wykonany z idealnie czystej wody poddali działaniu sił rozciągających, to wytrzymałby siłę 14 kN (kiloniutonów) odpowiadającą sile ciężkości działającej na masę 14 ton. Wiązania wodorowe odgrywają kluczową rolę w metabolizmie. Im więcej wiązań wodorowych między cząsteczkami wody, tym bardziej są one korzystne dla organizmów.