Starożytne i współczesne zmiany klimatyczne

Artykuł po raz pierwszy w języku polskim ukazał się w dwumiesięczniku Nexus w numerze 143 (3/2022)
Tytuł oryginalny: „Ancient and Current Climate Change”, Nexus (wydanie angielskie), vol. 29, nr 2

Dr James Maxlow

W 139 numerze Nexusa (wrzesień-październik 2021) omówiłem ekspansję tektoniczną pokazującą, że Ziemia wraz z upływem czasu zwiększa swoją średnicę i powierzchnię. Badanie to opierało się na szerokim wachlarzu współczesnych globalnych danych obserwacyjnych pochodzących ze wszystkich nauk o Ziemi. Jego wynikiem był szereg modeli „małej Ziemi” precyzyjnie lokujących obok siebie starożytne superkontynenty we wczesnym archaiku, co jest bezprecedensowym wynikiem. Wykorzystując te modele małej Ziemi, omawiam w niniejszym artykule zmiany starożytnego klimatu w czasie i płynące z tego konsekwencji dla współczesności.

Niektóre informacje przedstawione w tym artykule są uznawane za unikatowe i prowadzą do spostrzeżeń na temat zmian klimatu z oczywistych względów nierozważanych wcześniej we współczesnej klimatologii. Zacznę od zamierzchłej przeszłości i omówię historyczne aspekty zachowane w skalnych zapisach, zanim przejdę do tego, jak ten starożytny klimat ma się do obecnego.

Moje modele małej Ziemi są podsumowane na rycinie 1. Osoby niezaznajomione z tym badaniem mogą pobrać darmowy egzemplarz mojej aktualnej książki dostępnej w formacie PDF (www.expansiontectonics.com). Wszystkie 24 modele małej starożytnej Ziemi powstały w trakcie mojego badania, poczynając od modelu z wczesnego archaiku usytuowanego po lewej do modelu z czasów współczesnych przedstawionego po prawej oraz dodatkowego modelu ukazującego przewidywany układ kontynentów za pięć milionów lat. Te modele nie są podobne do układów kontynentów stworzonych przez konwencjonalną tektonikę płyt, mimo iż są oparte na tych samych danych. Dlatego prezentowane przeze mnie informacje o klimacie będą ukazane w całkowicie innym świetle niż to, w jakim przedstawia to konwencjonalna tektonika płyt.

Ryc. 1

Starożytne strefy klimatyczne

Pełny zestaw modeli małej Ziemi sięgający archaiku przedstawia rycina 2. Na tej rycinie powierzchnia Ziemi podzielona jest na pięć głównych stref klimatycznych, które korespondują ze współczesnymi strefami geograficznymi zdefiniowanymi przez wielkie okręgi szerokości geograficznej. Na tych modelach równik został usytuowany na 90 stopniu względem osi obrotu Ziemi w oparciu o badania nad starożytnym biegunem magnetycznym. Szerokości geograficzne każdej przedstawionej strefy klimatycznej zależą od nachylenia osi obrotu Ziemi względem płaszczyzny jej orbity wokół Słońca.

Oprócz wytyczania pozycji starożytnego bieguna magnetycznego na podstawie danych magnetycznych starożytną szerokość geograficzną można też obliczyć i rozrysować na podstawie lokalizacji każdej mierzonej próbki magnetycznej. Te dane są unikalne, bowiem antyczna szerokość geograficzna reprezentuje rzeczywistą szerokość geograficzną miejsca położenia starożytnej próbki i w odróżnieniu od danych dotyczących bieguna magnetycznego nie wymaga rzutowania, które może prowadzić do błędnej interpretacji danych poza miejscem poboru próbek.

Dane dotyczące starożytnej szerokości geograficznej pokazane są na rycinie 2 na każdym modelu małej Ziemi, od wczesnego archaiku do obecnych czasów. Na tej rycinie dane odnoszące się do szerokości geograficznej mają przypisane kolory. Dane dotyczące północnych i południowych równikowych stref klimatycznych reprezentowane są przez czerwone kropki, północnych i południowych stref umiarkowanych przez zielone kropki, a północnych i południowych regionów polarnych przez niebieskie kropki. Granice stref klimatycznych w postaci przerywanych żółtych linii oparte są na rozkładach strefowych współczesnej Ziemi. Ten rozkład danych dotyczących starożytnej szerokości geograficznej jest przedstawiony w celu uzupełnienia danych o antycznym biegunie magnetycznym i strefach klimatycznych i razem określają ilościowo wykorzystywanie paleomagnetyki do lokalizowania starożytnych biegunów i równików na modelu Ziemi o rosnącym promieniu.

Ryc. 2