Ogólnie uważa się, że późniejszy kalendarz Saptarszi, wciąż używany w Indiach, zaczął się w 3076 roku przed naszą erą, kiedy Wielka Niedźwiedzica była w nakszatrze „Magha” (indyjskiej księżycowej konstelacji), o czym wspomina Warahamihira w Brihat-Samhita (Brs 13-3). Ale jak zauważa dr Subhash Kak, „nowa rachuba sięgająca 3076 roku przed naszą erą zaczęła się później, aby jak najbardziej zbliżyć się do ery Kali”.23 Zatem kiedy naprawdę rozpoczął się kalendarz Saptarszi w odniesieniu do kalijugi?
W książce Traditions of the Seven Rsis dr Mitchiner zauważa, że kalendarz Saptarszi w odniesieniu do kalijugi (kaszmirski Laukika Abda) zaczął swój bieg, kiedy Saptarszi byli w Rohini. Ponieważ miało to miejsce w 3676 roku przed naszą erą, więc cykl kalijugi musiał rozpocząć się właśnie w tym czasie.
Teraz robi się ciekawiej. Era Saptarszi zaczęła się w 6676 roku przed naszą erą, a kolejny cykl zaczął się dokładnie 3000 lat później w roku 3676 przed naszą erą. Ale cykl Saptarszi trwa 2700 lat. Dlaczego era Saptarszi miała w odniesieniu do kalijugi początek 3000 lat po poprzednim cyklu?
To oznacza, że do końca poprzedniego cyklu musiał zostać dodany 300-letni okres przejściowy! To wyraźnie potwierdza hipotezę, zgodnie z którą trwający 2700 lat cykl Saptarszi wraz z 300-letnim okresem przejściowym był oryginalną podstawą kalendarza cyklu jug.
W rezultacie tej analizy można także stwierdzić, że kalendarz Saptarszi zaczynający się w 6676 roku przed naszą erą liczył czas od dwaparajugi w cyklu opadającym, bowiem dwaparajuga bezpośrednio poprzedza kalijugę.
Ryc. 3. Oś czasu cyklu jug oparta na kalendarzu Saptarszi.
Oś czasu cyklu jug
Jeśli wykorzysta się 6676 rok przed naszą erą jako początek dwaparajugi w cyklu opadającym i trwający 2700 lat cykl Saptarszi wraz z 300-letnim okresem przejściowym stanowiący podstawę cyklu jug, cała oś czasu cyklu zostanie rozwikłana.
Początek złotego wieku w obecnym cyklu jug miał miejsce w roku 12676 przed naszą erą – ponad 14 500 lat temu, kiedy Wielka Niedźwiedzica była w nakszatrze „Szrawana” (Wielka Niedźwiedzica przechodzi dodatkowo przez trzy nakszatry w każdej judze ze względu na 300-letni okres przejściowy). To zgadza się z indyjską tradycją, ponieważ Mahabharata wspomina, że w przekazach starożytnych nakszatrze Szrawana dawano pierwsze miejsce w cyklu nakszatr.
Oś czasu wskazuje również, że wznosząca kalijuga, czyli aktualna epoka, w której żyje ludzkość, dobiegnie końca w roku 2025 naszej ery. Pełna manifestacja następnej jugi – wznoszącej dwapary – będzie miała miejsce w roku 2325 naszej ery po 300-letnim okresie przejściowym. Po wznoszącej dwaparajudze nastąpią dwie kolejne jugi – wznosząca tretajuga i wznosząca satjajuga, która zakończy 12 000-letni cykl wznoszący.
Sanskrycki tekst Brahma-Waiwarta Purana opisuje dialog między panem Kriszną i boginią Ganges. Kriszna mówi, że po 5000 lat kalijugi nadejdzie świt nowego złotego wieku, który będzie trwał przez 10 000 lat (Tekst 50, 59). Staje się to od razu zrozumiałe w kontekście opisanego tutaj cyklu jug.
Obecnie po prawie 5700 lat od swojego początku w roku 3676 przed naszą erą kończy się kalijuga. A po kalijudze nastąpią trzy kolejne jugi trwające 9000 lat, nim cykl wznoszący się zakończy.
O autorze:
Bibhu Dev Misra jest absolwentem Indyjskiego Instytutu Technologicznego oraz Indyjskiego Instytutu Zarządzania. Pracuje jako konsultant techniki informatycznej. Jest także niezależnym badaczem i autorem piszącym na tematy związane ze starożytnymi cywilizacjami, mitami, symbolami, nauką i religią. Jego poszukiwania zaprowadziły go do wielu miejsc o znaczeniu historycznym na całym świecie. Jego artykuły publikowały różne czasopisma i strony internetowe, w tym New Dawn, Science to Sage, Viewzone i eSamskriti. Skontaktować się z nim można pisząc na adres poczty elektronicznej bibhumisra@gmail.com oraz za pośrednictwem jego bloga publikowanego na stronie internetowej www.bibhudevmisra.com.
Przełożył Jerzy Florczykowski
Przypisy:
1. Mahabharata, księga 3: Wana Parwa, Tirtha-jatra Parwa, sekcja CXLVIII, przekład na język angielski Kisari Mohan Ganguli, 1883–1896, sacred-texts.com.
2. Surjasiddhanta: podręcznik astronomii indyjskiej, Ebenezer Burgess, Phanindralal Gangooly, rozdz. 1, s. 41.
3. Timajos, 39d.
4. De die natali, 18.11.
5. Arjabhatija, Kalakrijapada, wers 10.
6. Richard Salomon, Indian Epigraphy: A Guide to the Study of Inscriptions in Sanskrit, Prakrit, and the other Indo-Aryan Languages (Indyjska epigrafia – przewodnik po badaniach inskrypcji w sanskrycie, prakrycie i innych językach indoaryjskich), Oxford University Press, 1998, 181.
7. Lokamanja Bal Gangadhar Tilak, The Arctic Home in the Vedas (Arktyczny dom w Wedach), Messrs Tilak Bros, Gaikwar Wada, Poona City, 1903.
8. Mahabharata, przekład na język angielski Kisari Mohan Ganguli, księga 12 – Santi Parwa, sekcja CCXXXI.
9. Manusmryti, przekład na język angielski G. Buhler, rozdz. 1, wersy 69, 70, 71.
10. Jukteśwar Giri, The Holy Science (Święta nauka), 1894, s. xi.
11. Jenny Strauss Clay, Hesiod’s Cosmos (Kosmos Hezjoda), Cambridge University Press, 2003, s. 83.
12. Alberuni’s India (Indie Al-Biruniego), rozdz. XLII.
13. Alberuni’s India (Indie Al-Biruniego), rozdz. XLII, s. 375.
14. Alberuni’s India (Indie Al-Biruniego), rozdz. XLII, s. 376.
15. Alberuni’s India (Indie Al-Biruniego), rozdz. XLII, s. 375.
16. Alberuni’s India (Indie Al-Biruniego), rozdz. XLII, s. 376.
17. J.E. Mitchiner, Traditions of the Seven Rsis (Tradycje siedmiu riszich), Motilal B, Delhi, 1982, s. 163.
18. Pliniusz Starszy, Historia naturalna, 6.59–6.60.
19. Flawiusz Arrian, Indica, 9.9.
20. Encyclopaedia Londinensis, vol. 21, 1826, s. 677.
21. Sir William Jones, On the Gods of Greece, Italy and India (O bogach greckich, italskich i indyjskich), 1784.
22. The Edinburgh encyclopaedia (Encyklopedia edynburska), tom 3, 1830, s. 174.
23. Subhasz Kak, On the Chronological Framework for Indian Culture (O chronologicznych ramach kultury Indii), Indyjska Rada Badań Filozoficznych, 2000, ss. 1–24.
