Fakt, że zdaniem Arjabhaty cztery jugi mają równą długość, jest bardzo słuszny! Al-Biruni podkreśla to jednoznacznie:
Zatem według Arjabhaty kalijuga trwa 3000 boskich lat… każde dwie jugi trwają 6000 boskich lat… każde trzy jugi trwają 9000 boskich lat.
Dlaczego Arjabhata popierał taki pogląd? Czy miał dostęp do źródeł informacji, które są obecnie zaginione?
Zaskakujące jest to, że nie tylko Arjabhata podzielał ten punkt widzenia. Innym szanowanym astronomem w starożytnych Indiach był Paulisa, który podobno zyskał przychylność Brahmagupty, opowiadając się za stosunkiem 4:3:2:1 przy obliczaniu okresów trwania jug. Jednak według Al-Biruniego „jest możliwe, że Paulisa po prostu wymienia tę metodę jako jedną z wielu i że nie jest ona tą, którą sam przyjął”.13 Wynika to wyraźnie z poglądu Paulisy na temat czaturjugi, który odnotował Al-Biruni:
W trakcie bieżącej czaturjugi (cyklu jug) upłynęły trzy jugi, tj. według niego 3 240 000 lat, czyli 9000 boskich lat. Druga liczba reprezentuje trzy czwarte lat czaturjugi.14
To wskazuje, że Paulisa był przekonany, iż każda juga trwa 3000 boskich lat. Tę samą metodę stosował, przedstawiając swoje obliczenia dotyczące długości kalpy.
On [Paulisa] nie zamienił czaturjug na dokładne jugi, lecz jedynie na cztery części i pomnożył je o liczbę lat jednej z czterech części.15
To wyraźnie pokazuje, że dwóch z najbardziej szanowanych astronomów starożytnych Indii, Arjabhata i Paulisa, wierzyło w cykl złożony z czterech jug o równej długości wynoszącej 3000 boskich lat. Jednak ich opinię przysłonił przeciwny pogląd wyznawany przez Brahmaguptę, który oponował przeciwko Arjabhacie i innym astronomom mającym odmienne zdania, a nawet obrażał ich. Al-Biruni mówi tak o Brahmagupcie:
Jest na tyle bezczelny, żeby porównywać Arjabhatę do robaka, który jedząc drewno, przypadkowo opisuje pewne jego cechy bez rozumienia ich i bez zamiaru nakreślenia ich.
On jednak, znając się dokładnie na rzeczy, przeciwstawia się Arjabhacie, Sriszenie i Wisznukandrze jak lew przeciwko gazelom. Nie są w stanie przebić się do niego ze swoimi poglądami.
Takimi obraźliwymi słowami atakuje Arjabhatę i szykanuje go.16
Można teraz zrozumieć, dlaczego to opinia Brahmagupty ostatecznie zwyciężyła poglądy innych astronomów tamtych czasów. Z pewnością nie miało to nic wspólnego z wewnętrzną sensownością jego logiki ani autentycznością jego źródeł.
Nadszedł czas, aby przestać sprzeciwiać się Arjabhacie, Paulisie, Sriszenie, Wisznukandrze i innym jak „lew przeciw gazelom” i rozważyć bardzo realną możliwość, że poszczególne jugi mają równą długość, a sekwencja 4:3:2:1 mogła być matematyczną manipulacją, która wkradła się do doktryny cyklu jug, gdzieś przed 500 rokiem naszej ery. Możliwe, że wprowadzono tę manipulację, bowiem ludzie byli skłonni wierzyć, iż czas trwania jugi powinien się skracać wraz ze zmniejszaniem się cnót i długości życia człowieka przy przechodzeniu z jednej jugi do drugiej. Wymyślono ładny wzór, w którym całkowita długość jug dawała sumę 12 000 lat. Był jednak pewien problem. Jeśli kalijuga trwa 1200 lat, to powinna była się skończyć już wiele razy wcześniej, biorąc pod uwagę jej proponowany początek w roku 3102 przed naszą erą. Aby uporać się z tą potencjalnie kłopotliwą sytuacją, dokonano kolejnego zabiegu. Każdy „rok” w cyklu jug uczyniono „boskim rokiem” składającym się z 360 ludzkich lat. W ten sposób cykl jug został rozdmuchany do 4 320 000 lat (12 000 × 360) i kalijuga rozciągnęła się do 432 000 lat (1200 × 360). W rezultacie ludzkość została wtrącona w niekończące się pasmo ciemności.
Kalendarz Saptarszi
Oryginalna doktryna cyklu jug wydaje się bardzo prosta – czas trwania cyklu wynosi 12 000 lat, a każdej jugi 3000 lat.
Ten cykl jest zakodowany w kalendarzu Saptarszi (znanym też jako kalendarz Saptariszi) używanym w Indiach od tysięcy lat. Był stosowany szeroko w okresie Maurja w IV wieku przed naszą erą i nadal jest używany w niektórych częściach Indii. Termin „Saptarszi” odnosi się do „siedmiu riszich”, czyli „siedmiu mędrców” reprezentujących siedem gwiazd z gwiazdozbioru Wielkiej Niedźwiedzicy (Ursa Major). Są oni uważani za oświeconych riszich, którzy pojawiają się na początku każdej jugi, aby propagować prawa cywilizacji. Wykorzystywany w Indiach kalendarz Saptarszi obejmował cykl 2700 lat. Mówi się, że gwiazdozbiór Wielkiej Niedźwiedzicy pozostaje przez 100 lat w każdej z 27 „Nakszatr” (konstelacji indyjskiego zodiaku lunarnego), co stanowi cykl 2700 lat. Ów cykl był również nazywany „Erą Saptarszi” lub „Jugą Saptarszi”.
Ryc. 1. Gwiazdozbiór Wielkiej Niedźwiedzicy (Ursa Major) jest wyraźnie widoczny na niebie na północy przez cały rok. Jego siedem gwiazd reprezentuje siedmiu mędrców (Saptarszi). Ów gwiazdozbiór występuje w mitologii wielu kultur. Obok gwiazd podano ich hinduskie nazwy.
Jeśli trwający 2700 lat cykl kalendarza Saptarszi oznacza rzeczywisty okres trwania jugi, to pozostałe 300 lat z całkowitej długości jugi wynoszącej 3000 lat (stanowiące 1/10 długości jugi) automatycznie oznacza „okres przejściowy”, zanim cechy następnej jugi w pełni się objawią. Zgodnie z aktualną konwencją ten pośredni okres można podzielić na dwa odrębne etapy liczące po 150 lat, przy czym jeden następuje na początku jugi i nosi nazwę Sandhja (świt), a drugi na jej końcu i nazywa się Sandhjansa (zmierzch).
Całkowity czas trwania cyklu jug, wyłączając okresy przejściowe, wynosi 2700 × 4, czyli 10 800 lat, a więc tyle samo, co długość „Wielkiego Roku Heraklita” w tradycji helleńskiej! To wyraźnie wskazuje, że podstawą cyklu wieków świata tak w Indiach, jak i w Grecji był trwający 2700 lat cykl Saptarszi.
