Instytut Sloan-Kettering w Nowym Jorku, rok 1952

W roku 1952 Cornelius P. Rhoads, dyrektor Instytutu Sloan-Kettering w Nowym Jorku zajmującego się badaniami raka, wspomniał we wstępie do konferencji na temat wirusów i raka, że termin „wirus” uzyskał „wysoki zawodowy status mimo jego wątpliwych referencji”.⁵⁴

Jak trafnie podkreśla holenderski historyk nauki Ton van Helvoort, w latach 1950. słowo „wirus” było tak elastycznym pojęciem, że można było mówić o wirusowych pracownikach zupełnie bez istnienia jakiegokolwiek konsensusu w sprawie tego, czym są wirusy.⁵⁵ Wymownym obrazem plastyczności tego pojęcia wśród wirusologów był wymyślony przez biofizyka Maxa Delbrücka podtytuł konferencji „Wirusy 1950”, która odbyła się w Kalifornijskim Instytucie Technologicznym. Brzmiał on: „Materiały z konferencji w sprawie podobieństw i różnic między wirusami atakującymi zwierzęta, rośliny i bakterie”.⁵⁶ W latach 1930. i 1940. koncepcja „przesączalnego wirusa” była poddana takiej krytyce, że jej podstawy zostały zagrożone. Oświadczenia takie, jak to, które w roku 1957 wygłosił pionier wirusologii André Lwoff: „wirusy należy traktować jako wirusy, ponieważ wirusy są wirusami” – były nie do zaakceptowania.⁵⁷

Pod ostrym ostrzałem znalazł się również Thomas M. Rivers, „ojciec współczesnej wirusologii”, który powiedział, że wirusy można różnicować na podstawie trzech cech: niemożliwości dostrzeżenia ich pod zwykłym mikroskopem, zdolności do przechodzenia przez najgęstsze filtry ze względu na ich bardzo małe rozmiary i ich niezdolności do rozmnażania się pod nieobecność możliwych do zarażenia nimi komórek.⁵⁸ Jednakże angielski bakteriolog Frederick Twort pracujący w roku 1915 nad pałeczką Johne’a, podejrzewaną obecnie o to, że jest podobna do gruźliczego prątka, musiał dodać specjalne składniki, aby ta bakteria zaczęła rosnąć na pozbawionej życia pożywce.⁵⁹ Badania Henry’ego Sweany z roku 1933 wykazały, że pewne wirusopodobne postacie gruźlicy także spełniają wymogi Riversa.⁶⁰ Kryteria Riversa, który został szefem Instytutu Rockefellera, okazały się błędne, albowiem Emmy Klieneberger-Nobel dowiodła w roku 1952 czegoś całkowicie przeciwnego – że pewne bakterie mogą przechodzić przez filtry, przez które nie mogą przejść większe wirusy.⁶¹ Wade i Manalang, o czym była mowa w części 1, dowiedli tego eksperymentując z mikobakterialnymi formami pałeczki Pfeiffera.⁶²

Powiedzenie, że historia teoretycznych podstaw wirusologii jest pokrętna, jest przypuszczalnie zbyt powściągliwe. O dziwo, wielu wirusologów jeszcze dziś upiera się przy stosowaniu błędnego rozumowania, zgodnie z którym organizmy, które przechodzą przez filtr, są wirusami. Chwalebnym wyjątkiem jest tu światowej sławy wirusolog i biolog molekularny Stefan Lanka, który do dziś kwestionuje istnienie H1N1 i jego pokrewnych form, takich jak świński wirus. Po przejrzeniu danych Lanka doszedł do wniosku, że badania, mikrofotografie, a nawet dane zostały zmanipulowane. Lanka był pierwszym, który wyizolował morskiego wirusa. Zapewnił mnie osobiście, że jego raporty badawcze przesyłane wielokrotnie do Narodowych Instytutów Zdrowia (National Institutes of Health; w skrócie NIH) dotyczące danych rzekomo potwierdzających istnienie „wirusa grypy” pozostały bez echa i odpowiedzi.⁶³

 

Wyzwanie rzucone medycznej ortodoksji

Shannon Brownlee i Jeanne Lenzer nie są nowicjuszkami w pisaniu wnikliwych ostrzeżeń w sprawie zdrowia publicznego. Wśród ich artykułów wymienianych w Medline znajduje się artykuł z British Medical Journalu zatytułowany „Lekarze podejmują «marsz wstydu», aby odpokutować za wynagrodzenia od firm farmaceutycznych”.⁶⁴ Nie jest żadną tajemnicą, że badania w zakresie szczepionek przeciwko grypie i doustnych leków przeciwwirusowych były uporczywie lansowane i opłacane przez firmy farmaceutyczne. Czasami nie sponsorowane opracowania, takie jak artykuł Brownlee i Lenzer z roku 2009 opublikowany w The Atlantic, prostowały dezinformacje:⁶⁵ „Bez względu na to, czy tegoroczna świńska grypa okaże się zabójcza, czy łagodna, większość ekspertów uważa, że jest tylko kwestią czasu, kiedy uderzy w nas prawdziwie zabójcza pandemia grypy zdolna uśmiercić na całym świecie więcej ludzi, niż dotąd zginęło z powodu tej zarazy i AIDS razem wziętych. W Stanach Zjednoczonych główną linię obrony stanowią farmaceutyki, takie jak szczepionki i leki przeciwwirusowe, których zadaniem jest ograniczenie rozprzestrzeniania się grypy i zapobieżenie powodowanym przez nią zgonom. Są jednak pewni specjaliści od grypy, którzy sprzeciwiają się medycznej ortodoksji i przekonują, że dla większości ludzi potrzebujących ochrony szczepionki przeciw grypie i doustne leki przeciwwirusowe niewiele lub nic nie dają. W takim razie co nam zostanie, jeśli rzeczywiście uderzy złośliwa pandemia?...”

Dalej piszą: „Co jeśli wszystko, co wiemy o zapobieganiu grypie, jest błędne? Co jeśli szczepionki przeciw grypie nie chronią ludzi przed śmiercią, szczególnie starszych, których zgony stanowią 90 procent wszystkich zgonów powodowanych przez sezonową grypę? Co jeśli drogie przeciwwirusowe leki, które rząd zgromadził w ostatnich kilku latach, również mają niewielką, jeśli w ogóle jakąkolwiek, zdolność zmniejszenia liczby zgonów lub osób, które wymagają hospitalizacji?

Rząd Stanów Zjednoczonych, wspierany przez specjalistów od zdrowia publicznego i z branży medycznej, pokłada wiarę w moc szczepionek i przeciwwirusowych leków pozwalających na ograniczenie śmiertelności powodowanej przez świńską grypę. Inne plany zmierzające do ograniczenia pandemii wydają się anemiczne i niektórzy czołowi naukowcy zajmujący się badaniami grypy są bardzo sceptyczni co do efektywności szczepionek i leków przeciwwirusowych.

Podobnie jak inżynierowie, którzy od lat ostrzegają przed wałami przeciwpowodziowymi w Nowym Orleanie, owi eksperci ostrzegają, że nasze środki ochrony mogą mieć wady lub, co bardzo możliwe, mogą być całkowicie bezużyteczne przeciwko prawdziwie zabójczej grypie, i że, jeśli nie zadamy podstawowych pytań dotyczących wiedzy kryjącej się za szczepionkami przeciwko grypie i lekami przeciwwirusowymi, możemy okazać się w czasie wielkiej epidemii równie bezradni, jak mieszkańcy Nowego Orleanu w czasie huraganu Katrina”.

Przestroga Brownlee i Lenzer została dobrze przyjęta. Świadomie wskazują one w tym artykule na dane poddające w wątpliwość „fundamentalną” wiedzę o grypie, szczepionkach przeciwko niej oraz kuracjach przeciwwirusowych, to znaczy, czy grypa rzeczywiście jest wywoływana przez wirusy? Jeśli jest ona w rzeczywistości wywoływana przez pewną formę wirusowej, pozbawionej błony komórkowej mikobakterii (prątka), takiej jak Mycobacterium influenzae (pałeczka grypy) lub Mycobacterium tuberculosis (pałeczka gruźlicy), jak to udokumentowali tacy naukowcy, jak Wade i Manalang, von Unruh i Rich, to może okazać się, że znaleźliśmy się w oku kolejnej niszczącej, infekcyjny Katriny, równie zabójczej jak wielka pandemia z lat 1918–1919.

 

O autorze:

Dr Lawrence Broxmeyer jest internistą i prowadzi badania medyczne. Przez ponad dziesięć lat pracował w wielu nowojorskich szpitalach, gdzie zajmował się leczeniem AIDS tuż przed oraz w trakcie amerykańskiej epidemii tej choroby. Razem z kolegami z San Francisco i Uniwersytetu Nebraski pracował nad rozwojem nowej techniki zabijania prątka AIDS jako jej główny twórca, osiągając znaczące wyniki. Ostatnim jego dziełem jest rozdział omawiający te wyniki zamieszczony w podręczniku Sleatora i Hilla Patho-biotechnology (Patobiotechnologia) wydanym przez Landes Bioscience. Badania dra Broxmeyera dotyczą największych wyzwań naszych czasów, w tym AIDS, choroby Alzheimera, raka, choroby Creutzfeldta-Jakoba, cukrzycy, choroby serca, choroby Parkinsona oraz gruźlicy. Jest założycielem i dyrektorem Nowojorskiego Instytutu Badań Medycznych (NY Institute of Medical Research). Dotychczas w Nexusie ukazał się jeden artykuł jego autorstwa „Przemilczana prawda o raku” (nr 70 i 71). Z drem Broxmeyerem skontaktować się można za pośrednictwem poczty elektronicznej pisząc na adres nyinstituteofmedicalresearch@yahoo.com lub za pośrednictwem jego strony internetowej zamieszczonej pod adresem drbroxmeyer.netfirms.com.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Przypisy:

33. M. Paterson, The Shibboleths of Tuberculosis, E.P. Dutton & Co., Nowy Jork, 1920, str. 239, 85–88, 224.

34. A.R. Rich, The Pathogenesis of Tuberculosis, Charles C. Thomas Publisher Ltd, Springfield, Illinois, 1946, II wydanie, str. 627.

35. Tuberkuloproteina to każda proteina lub mieszanina protein znajdujących się w organizmie pałeczki gruźlicy posiadających pewne własności tuberkuliny. – Przyp. tłum.

36. R.E. Shope, T. Francis jr, „The Susceptibility of Swine to the Virus of Human Influenza”, Journal of Experimental Medicine, 31 października 1936, 64(5):791–801.

37. R.E. Shope, „Swine Influenza: III. Filtration Experiments and Etiology”, Journal of Experimental Medicine, 31 lipca 1931, 54(3):373–385.

38. R.E. Shope, „Old, Intermediate, and Contemporary Contributions to Our Knowledge of Pandemic Influenza”, Medicine, Baltimore, 1944, 23:415.

39. M.H. Adams, Bacteriophages, Interscience Publishers, Inc., Nowy Jork, 1959, str. 592–593.

40. W. Smith, C.H. Andrewes, P.P. Laidlaw, „A Virus Obtained from Influenza Patients”, Lancet, 1933, 2:66–68.

41. „Profile. Dr C. H. Andrewes: A life’s work on virus research”, New Scientist, 12 maja 1960, 7(182):1200–1201.

42. W.M. Crofton, The True Nature of Viruses, John Bale, Sons & Curnow Ltd, Londyn, 1939, II wydanie, str. 165–166.

43. C.H. Andrewes, F.B. Bang, F.M. Burnet, „A short description of the Myxovirus group (influenza and related viruses)”, Virology, lipiec 1955, 1(2):176–184.

44. P.P. Laidlaw, „Epidemic Influenza: A Virus Disease”, Lancet, 11 maja 1935, 228:1119–1120.

45. M. Pittman, „Variation and Type Specificity in the Bacterial Species Hemophilus influenzae”, Journal of Experimental Medicine, 31 marca 1931, 53(4):471–492.

46. C-E.A. Winslow, A.R. Winslow, The Systematic Relationships of the Coccaceae with a Discussion of the Principles of Bacterial Classification, John Wiley & Sons, Nowy Jork, 1908, I wydanie, str. 130.

47. S.J. Maher, „The Progeny of the Tubercle Bacillus”, Med Record, 27 grudnia 1913.

48. D.O. Krylow, „Uber die Bedeutung und das Vorkommen der Much’schen Granula” („On the importance of the presence of Much’s granules”), Zeitschrift für Hygiene, 1911, 70(1):135–148.

49. H. Much, „Uber die granulare, nach Zieh nicht farbbare. Form des Tuberkulosevirus” („On a granular non-acid-fast form of the tuberculosis virus”), Beit. z. Klin. d. Tuberk., 1907, 8(85):357.

50. S. Chandrasekhar, „Studies on Non Acid Fast Variants of Mycobacterium tuberculosis”, Indian Journal of Tuberculosis, lipiec 1983, 30(3Suppl.):42–44.

51. M.L. Mathur, J. Gaur et al., „Rapid culture of Mycobacterium tuberculosis on blood agar in resource limited setting”, Danish Medical Bulletin, listopad 2009, 56(4):208–210.

52. P.H.A. Sneath, D.J. Brenner, „«Official» Nomenclature Lists” (list), ASM News, kwiecień 1992, 58:175.

53. G.E. Fox, J.D. Wisotzkey, P. Jurtshuk jr, „How Close Is Close: 16S rRNA Sequence Identity May Not Be Sufficient To Guarantee Species Identity”, International Journal of Systematic Bacteriology, styczeń 1992, 42(1):166–170.

54. C.P. Rhoads, „Introduction: Viruses as Causative Agents in Cancer”, Annals of the New York Academy of Sciences, lipiec 1952, 54:872–873.

55. T. Van Helvoort, „History of virus research in the 20th century: the problem of conceptual continuity”, History of Science, 1994, 32(2):185–235.

56. M. Delbrück (pod redakcją), „Viruses 1950. Proceedings of a conference on the similarities and dissimilarities between viruses attacking animals, plants, and bacteria, respectively”, California Institute of Technology, Pasadena, 20–22 marca 1950.

57. A. Lwoff, „The Concept of Virus: The Third Marjory Stephenson Memorial Lecture”, Journal of General Microbiology, 23 sierpnia 1957, 17(1):239–253.

58. T.M. Rivers, „The Nature of Viruses”, Physiological Reviews, lipiec 1932, 12(3):423–452.

59. F.W. Twort, „An Investigation on the Nature of Ultramicroscopic Viruses”, Lancet, 4 grudnia 1915, 186(4814):1241–1243.

60. H.C. Sweany, „VI. Notes on Life Cycle Phenomena and Filtrability of the Tubercle Bacillus”, Journal of Bacteriology, czerwiec 1933, 25(6):587–593.

61. E. Klieneberger-Nobel, „Filterable Forms of Bacteria”, Bacteriology Reviews, czerwiec 1951, 15(2):77–103.

62. H.W. Wade, C. Manalang, „Fungous Developmental Growth Forms of Bacillus Influenzae”, Journal of Experimental Medicine, 1 stycznia 1920, 31(1):95–103.

63. S. Lanka, prywatny e-mail, 7 października 2009.

64. J. Lenzer, S. Brownlee, „Doctor takes «march of shame» to atone for drug company payments”, British Medical Journal, 5 stycznia 2008, 336(7634):20–21.

65. S. Brownlee, J. Lenzer, „Does the Vaccine Matter?”, The Atlantic, listopad 2009, www.theatlantic.com.