Fizyka torsji (skręcania)

W roku 1913 dr Eli Cartan był pierwszym który wykazał wyraźnie, że „tkanka” (upływ) czasoprzestrzeni w ogólnej teorii względności Einsteina nie tylko „zakrzywia się”, ale zawiera również w sobie ruch wirujący lub spiralny znany pod nazwą „torsji”.

Większość ludzi nie zdaje sobie sprawy z tego, że obecnie już powszechnie akceptuje się, że przestrzeń otaczająca Ziemię, a być może że i całą galaktykę, posiada „prawy spin”, co oznacza, że energia jest nakłaniana do wirowania zgodnie z kierunkiem obrotów wskazówek zegara w czasie swojego ruchu w fizycznej próżni.

Według Sciamy i jego współpracowników pola statycznej torsji powstają z wirujących źródeł, które nie emitują żadnej energii. Wirujące źródło, które uwalnia energię w jakiejś formie, takie jak na przykład Słońce, środek galaktyki lub obiekt wykonujący więcej niż jedną formę ruchu w tym samym czasie, jak choćby planeta, która obraca się wokół własnej osi i jednocześnie krąży wokół Słońca, automatycznie wytwarza dynamiczną torsję (skręcanie). Zjawisko to pozwala falom torsyjnym na rozchodzenie się w przestrzeni zamiast pozostawanie w jednym „statycznym” punkcie. Stąd pola torsyjne, takie jak grawitacja lub elektromagnetyzm, są zdolne do przemieszczania się z jednego miejsca w inne we wszechświecie.

Co więcej, Kozyriew już dziesiątki lat temu udowodnił, że te pola przemieszczają się z prędkościami „nadświetlnymi”, to znaczy znacznie przekraczającymi prędkość światła. Możliwość istnienia impulsu, który przemieszcza się bezpośrednio przez „tkankę czasoprzestrzeni” z prędkościami nadświetlnymi i nie jest ani grawitacją, ani elektromagnetyzmem, oznacza, że mamy do czynienia z przełomem w fizyce, który wymaga przyjęcia istnienia „fizycznej próżni, „energii punktu zerowego” oraz „eteru”.

 

Eksperymenty z polem torsyjnym

Dr Kozyriew rozpoczął swoje eksperymenty w latach 1950. i kontynuował je aż do lat 1970. przy współpracy dra W.W. Nasonowa, który pomagał w standaryzowaniu metod laboratoryjnych oraz statystycznych technik analizy wyników. Zaprojektowano i wykonano specjalne detektory wykorzystujące obroty i drgania, które pozwalały rejestrować obecność pól torsyjnych nazywanych przez Kozyriewa „upływem czasu”.

Należy pamiętać, że te eksperymenty były prowadzone w rygorystycznych warunkach, powtarzane setki a w niektórych przypadkach nawet tysiące razy, i opisane z matematyczną dokładnością. Zostały też rygorystycznie ocenione przez innych badaczy, takich jak na przykład Ławrientiew, którzy powtórzyli ich wyniki.

W przytoczonej wcześniej analogii stwierdziliśmy, że materia zachowuje się podobnie jak gąbka w wodzie. Jeśli zrobimy coś, co zakłóci strukturę gąbki, na przykład ściśniemy ją, wprowadzimy w obroty i/lub drgania, wówczas uwolnimy z niej do otoczenia część wody.

Na przestrzeni wielu lat odkryto, że wszystkie niżej wymienione procesy pozwalają tworzyć „upływ czasu” fal torsyjnych w laboratorium. Osiągnięto to za pomocą zakłócania materii poprzez deformację fizycznego obiektu, operowanie klepsydrą wypełnioną piaskiem, absorbowanie światła, tarcie, palenie, działania obserwatora w postaci na przykład ruchu głową, ogrzewanie lub oziębianie, fazowe przemiany w substancjach (stały do ciekłego, ciekły do gazowego etc.), rozpuszczanie i mieszanie substancji, oddziaływanie promieniowaniem spoza zakresu widzialnego emitowanym przez obiekty kosmiczne, nagłe zmiany ludzkiej świadomości etc. W przeciwieństwie do kłopotliwych rezultatów uzyskiwanych za pomocą oddziaływania świadomości, w przypadku pozostałych procesów możemy od razu stwierdzić, że każdy z nich w jakiś sposób zakłóca materię, zmuszając ją do uwalniania maleńkich ilości eterycznej „wody”, co doskonale pasuje do naszej analogii z gąbką.

Jeszcze ważniejsze jest chyba to, że również silna energia emocjonalna może powodować mierzalne na odległość reakcje, czego dowiódł wielokrotnie nie tylko dr Kozyriew, ale i wielu innych badaczy, i właśnie w tym miejscu wyłaniają się nasze koncepcje zjawisk paranormalnych i świadomości.

Koncepcje te zyskały jeszcze bardziej na znaczeniu po zamachach terrorystycznych z 11 września 2001 roku, kiedy to Deanowi Radinowi i jego zespołowi z Instytutu Nauk Noetycznych udało się zarejestrować ogromną zmianę zachowania komputerowych generatorów liczb losowych w czasie poprzedzającym zamach i tuż po nim.

Te dane dowodzą, że masowa zmiana świadomości ludzkości wpłynęła w jakiś sposób na zachowanie energii elektromagnetycznej przepływającej przez komputerowe obwody na całym świecie – w sposób najbardziej widoczny w komputerach znajdujących się najbliżej Ameryki Północnej. To sugeruje, że fale torsyjne i świadomość są w zasadzie takimi samymi manifestacjami inteligentnej energii.

 

Wspomaganie i ekranowanie efektów torsyjnych

Wracając do „wygodniejszego” zakresu fizyki, prace Kozyriewa wykazały, że pola torsyjne mogą być absorbowane, ekranowane a czasami odbijane. Na przykład cukier może je absorbować, a polietylenowa i aluminiowa folia ekranować, z kolei inne postacie aluminium lub lustra mogą je odbijać.

Kozyriew odkrył, że w obecności tego przepływu energii obiekty sztywne i nieelastyczne doświadczają zmiany wagi, podczas gdy ciała giętkie, elastyczne doświadczają zmian w elastyczności i/lub lepkości. Kozyriew wykazał również, że waga wirujących górnych części zmienia się, kiedy podda się je wibracjom, podgrzeje lub oziębi, albo gdy przepuści się przez nie prąd elektryczny.

Teoria Einsteina-Cartana, która ustanowiła w roku 1913 teoretyczne podstawy istnienia pól torsyjnych, przewiduje, że w zależności od lokalizacji w przestrzeni istnieje prawoskrętna lub lewoskrętna torsja. Kolejne odkrycia z zakresu fizyki kwantowej związane z pojęciem „spinu” potwierdziły, że „elektrony” mają „prawoskrętny” lub „lewoskrętny” spin w tym znaczeniu, że wykrywany ruch jest zgodny z ruchem wskazówek zegara lub przeciwny do niego. Wszystkie atomy i molekuły utrzymują zmienne poziomy równowagi między prawoskrętnym i lewoskrętnym spinem. Kozyriew ustalił, że molekuły silnie prawoskrętne, jak na przykład cukru, mogą ekranować efekty torsji, natomiast lewoskrętne, takie jak terpentyny, mogą je wzmacniać.

Inni rosyjscy badacze ustalili również, że pospolita folia polietylenowa działa jako doskonały ekran fal torsyjnych i odkrycia te wykorzystywano w wielu innych eksperymentach.

 

O autorze:

David Wilcock jest zawodowym wykładowcą, filmowcem, a także badaczem starożytnych cywilizacji, wiedzy o świadomości oraz nowych paradygmatów materii i energii. Jest autorem filmu Convergence (Konwergencja), w którym dowodzi, że całe życie na Ziemi jest zjednoczone w polu świadomości. Uchodzi za współczesną inkarnację Edgara Cayce’a. Skontaktować się z nim można za pośrednictwem jego strony internetowej zamieszczonej pod adresem www.divinecosmos.com.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Przypisy:

1. Krater o średnicy 109 km powstały w wyniku zderzenia z Księżycem jakiegoś ciała niebieskiego (meteoru). Radziecki astronom Nikołaj A. Kozyriew zaobserwował w roku 1958 formowanie wewnątrz niego podobnej do mgły chmury. Dokonano wtedy pomiaru spektrum tego obszaru i okazało się, że może to być materia węglowa, możliwe że gaz C₂. Kozyriew uważał, że to może być rezultat aktywności wulkanicznej lub pokrewnej, jednak w czasie misji księżycowych nie znaleziono żadnych danych, które by potwierdziły tę hipotezę. – Przyp. tłum. na podstawie Wikipedii.

 

O autorze:

Niniejszy tekst jest zredagowanym fragmentem opracowania Davida Wilcocka zatytułowanego „The Breakthroughs of Dr N.A. Kozyrev” („Przełomy dra N.A. Kozyriewa”) dostępnego w Internecie pod adresem www.divinecosmos.com.