Nowe przemyślenia na temat materii

W celu dogłębnego zrozumienia prac Kozyriewa i związanych z nimi odkryć, należy przytoczyć nowe analogie do fizycznej materii. Według nich wszystkie obiekty materialne można przyrównać do gąbek zanurzonych w wodzie. We wszystkich tych analogiach powinniśmy traktować te gąbki jako przebywające w wodzie od dawna tak, że są w pełni nasycone wodą. Mając to na względzie, wiemy, że są dwie rzeczy, jakie możemy zrobić pod wodą z takimi gąbkami – możemy zmniejszyć objętość wody, jaką zawierają, lub zwiększyć ją przy wykorzystaniu bardzo prostych mechanicznych procedur.

1. Zmniejszenie: Jeśli zanurzoną nasyconą gąbkę ściśnie się, oziębi lub obróci, do otoczenia uwolni się pewną część znajdującej się w niej wody, co spowoduje zmniejszenie jej masy. Kiedy przestaniemy poddawać ją wyciskaniu, ciśnienie w milionach jej malutkich porów zmniejszy się, powodując absorpcję wody z otoczenia i powrót do normalnej masy spoczynkowej.

2. Zwiększenie: Jeśli w znajdującą się w stanie spoczynku gąbkę wpompujemy więcej wody, na przykład przez jej podgrzanie (wibrowanie), spowoduje to zwiększenie części porów i wchłonięcie większej ilości wody, niż mogą one pomieścić w normalnych warunkach. Jeśli następnie zmniejszymy to dodatkowe ciśnienie, gąbka w sposób naturalny uwolni nadmiar wody i skurczy się, odzyskując normalną wielkość i masę spoczynkową.

Chociaż dla większości ludzi może to się wydawać niemożliwe, Kozyriew wykazał, że poprzez wstrząsanie, wirowanie, ogrzewanie, oziębianie, wibrowanie lub przełamywanie fizycznych obiektów, można zwiększyć lub zmniejszyć ich wagę o subtelne, acz konkretne wielkości. I na tym polega jeden z aspektów jego zadziwiającej pracy.

 

Pochodzenie dra Kozyriewa

Ponieważ Zachód niewiele wie o drze Kozyriewie, warto podać trochę danych z jego biografii i prowadzonych przezeń badań. Nie był „maniakalnym” lub „szalonym” naukowcem, uchodził za jednego z wybitnych rosyjskich myślicieli XX wieku. Pierwszą pracę naukową opublikował w wieku zaledwie siedemnastu lat, wprawiając jej głębią i logiką innych naukowców w zdumienie. Jego główne prace dotyczą astrofizyki, w ramach której zajmował się atmosferami Słońca i innych gwiazd, zjawiskiem zaćmień Słońca oraz równowagą promieniowania. W wieku dwudziestu lat ukończył studia na Uniwersytecie Leningradzkim, uzyskując stopień naukowy z fizyki i matematyki, a w wieku dwudziestu dziewięciu lat był już powszechnie znany jako poważny astronom, który wykładał na kilku uczelniach.

Do najnieszczęśliwszego zwrotu w bogatym życiu Kozyriewa doszło w roku 1936, kiedy to w ramach czystki zarządzonej przez Stalina został aresztowany. W roku 1937 rozpoczął się dla niego jedenastoletni okres horroru łagru (obozu koncentracyjnego). Rozmyślał wówczas nad tajemnicami wszechświata, zwracając szczególną uwagę na wzorce przejawiające się w rozwoju wszelkich form życia, takie jak na przykład asymetria i/lub wzrost po spirali. Na podstawie tych ważnych obserwacji doszedł do wniosku, że wszystkie formy życia czerpią z niewidzialnego, spiralnego źródła energii, niezależnie od swoich normalnych sposobów pozyskiwania energii w drodze jedzenia, oddychania i fotosyntezy.

Kozyriew teoretyzował, że takie sprawy jak kierunek spiralnego wzrostu muszli i to, po której stronie ludzkiego organizmu znajduje się serce, są determinowane przez kierunek tego przepływu. Jeśli gdzieś w czasoprzestrzeni jest takie miejsce, gdzie przepływ energii odbywa się po spirali w przeciwnym kierunku, to należy spodziewać się, że tamtejsze muszle będą narastały w przeciwnym kierunku, a serce będzie znajdowało się po przeciwnej stronie ciała. Kozyriew sugerował, że życie nie mogłoby uformować się w inny sposób, ponieważ aktywnie czerpie tę spiralną energię do podtrzymania swojego istnienia i musi dostosowywać się do niej na każdym etapie. W tym kontekście szkielet możemy traktować jako swojego rodzaju „antenę” odbiorczą tej energii.

Kiedy w roku 1948 doszło do jego rehabilitacji i zwolnienia z łagru, wrócił do swojej specjalności i sformułował wiele prognoz dotyczących Księżyca, Wenus i Marsa, które ponad dziesięć lat później potwierdziły radzieckie sondy kosmiczne. To właśnie przysporzyło mu opinii czołowego pioniera radzieckiego wyścigu w kosmos. W roku 1958 ponownie stał się powodem ogólnoświatowych sporów, kiedy ogłosił, że Księżyc przejawia aktywność wulkaniczną, którą można zaobserwować w kraterze Alphonsus¹.

Laureat Nagrody Nobla dr Harold Urey był jednym z niewielu, którzy sądzili, że teoria dra Kozyriewa o aktywności wulkanicznej na Księżycu jest prawdziwa, i nalegał, by NASA zbadała tę sprawę. W rezultacie NASA opracowała szeroko zakrojony program o nazwie Moon-Blink, w ramach którego odkryto emisje gazów i potwierdzono przypuszczenia Kozyriewa.

Jednak nie wszystkie prace Kozyriewa były tak gładko przyjmowane przez badaczy głównego nurtu z NASA.

 

Nauka o czasie

Zimą na przełomie lat 1951–1952 dr Kozyriew wykonał pierwszy krok w kierunku egzotycznej fizyki w postaci pierwszego spośród wyczerpującej serii trwających 33 lata eksperymentów.

Jak już wspomniałem, występujące w przyrodzie spiralne wzorce energii ujawniły się oczom Kozyriewa, kiedy przebywał w łagrze. Jego „bezpośrednia wiedza” dała mu do zrozumienia, że spiralna energia jest w rzeczywistości prawdziwą naturą i manifestacją „czasu”.

Czuł, że „czas” to coś więcej niż prosta funkcja odliczania trwania. Kozyriew przekonuje nas do zastanowienia się nad przyczyną czasu, czymś konkretnym i określonym we wszechświecie, co moglibyśmy powiązać z czasem.

Zastanawiając się nad tym przez chwilę, dochodzimy do wniosku, że czas to nic innego jak czysty, spiralny ruch. Wiemy, że dzięki orbitalnym wzorcom Ziemi i układu słonecznego jesteśmy na tropie złożonego spiralnego wzorca występującego w całym kosmosie.

Obecnie „temporologia”, czyli nauka o czasie, znalazła się w programie stałych badań prowadzonych na Państwowym Uniwersytecie Moskiewskim oraz przez Rosyjską Fundację Humanitarną opartych na pionierskich pracach dra Kozyriewa. Na swojej stronie internetowej podają oni:

„W naszym rozumieniu «naturą» czasu jest mechanizm [przynoszący] pojawiające się zmiany i występowanie nowości w świecie. Aby zrozumieć «naturę» czasu, należy wskazać na... proces, zjawisko, «nośnik» w materialnym świecie, którego własności mogłyby być identyfikowane lub korespondować z tymi, które są udziałem czasu”.

Na pierwszy rzut oka może to wydawać się dziwne, jako że upadek drzewa na nasze podwórze można uznać za skutek silnego wiatru, a nie „upływu czasu”. Należy jednak zadać sobie pytanie, co spowodowało jego podmuch. W ostatecznej konsekwencji najbardziej odpowiedzialny okaże się ruch Ziemi wokół własnej osi. Tak więc wszystkie zmiany są wynikiem jakiejś formy ruchu, bez którego nie może być mowy o czasie.

Kilku naukowców, których prace są publikowane za pośrednictwem Rosyjskiego Instytutu Temporologii, uważa, że gdyby Kozyriew zmienił swoją terminologię i zamiast słowa „czas” używał bardziej pospolitych naukowych pojęć, takich jak „próżnia fizyczna” lub „eter”, wówczas znacznie więcej ludzi byłoby w stanie zrozumieć jego prace.