Światło w ludzkiej świadomości
O niżej wymienionej najnowszej pracy wspominam na użytek tych, którzy chcieliby dogłębniej zapoznać z badaniami i teorią dotyczącą fotonów.
W przełomowej pracy zatytułowanej „Zaaranżowane ograniczania kwantowej spójności w mikrokanalikach mózgu: Model «Orch OR» świadomości” Stuarta Hameroffa i Rogera Penrose’a mózg jest przedstawiony jako kwantowy komputer, którego główna architektura składa się z mikrokanalików cytoszkieletu i innych struktur w obrębie każdego z mózgowych neuronów.
Badając neuron, można zobaczyć, że w otoczeniu aksonu istnieje wiele pustych rurek. Te mikrokanaliki były traktowane jako rodzaj rusztowania wspierającego wypustki nerwowe, ale obecnie naukowcy skłaniają się ku poglądowi, że są to składniki przypuszczalnej struktury naszej świadomości.
Szczególne cechy tych mikrokanalików, które sprawiają, że są one odpowiednie do efektów kwantowych, obejmują przypominającą kryształ kratową strukturę, pusty wewnętrzny rdzeń oraz organizację funkcji i zdolności komórek do przetwarzania informacji. Zdaniem naukowców ich rozmiar wydaje się być doskonale zaprojektowany do przesyłania fotonów w zakresie promieniowania UV.
Oto cytat z pracy Hameroffa i Penrose’a:
„Tradycyjnie postrzegane jako komórkowe «przypominające kość» rusztowanie mikrokanaliki i inne cytoszkieletowe struktury zdają się pełnić także rolę w przekazywaniu i przetwarzaniu informacji. Teoretyczne modele sugerują, w jaki sposób konformacyjne stany tubulin [białka tworzące mikrokanaliki] mogą współpracować z sąsiednimi tubulinami wewnątrz sieci mikrokanalików w celu prezentowania, propagowania i przetwarzania informacji, tak jak «komórkowe automaty» w systemach komputerowych na molekularnym poziomie (np. Hameroff i Watt, 1982; Rasmussen i wsp. 1990; Hameroff i wsp., 1992)”.3
W swoim artykule Hameroff i Penrose przedstawiają model łączący mikrokanaliki ze świadomością za pomocą teorii kwantowej. W ich modelu kwantowa spójność wyłania się i jest izolowana w mikrokanalikach mózgu aż do osiągnięcia progu związanego z kwantową grawitacją. Wynikowa samozapaść wywołuje chwilowe zdarzenie „teraz”, zaś sekwencje takich zdarzeń kreują upływ czasu i świadomość.
Nie należy martwić się, jeśli się tego nie rozumie. To trudna lektura, niemniej dowodzi, że istnienie wewnętrznych fotonów – wewnętrznego światła – jest bardzo realne i jest podstawą praktycznie wszystkich ludzkich funkcji komórkowych i systemowych. Niewykluczone że wspomniani rosyjscy naukowcy rzeczywiście zmienili laserem embrion salamandry w żabę? Zanim się jednak do tego ostatecznie ustosunkuję, wolę poczekać, aż opublikowane zostaną prawdziwe dane z tego eksperymentu i jego recenzja. Teraz, kiedy już wiem o naszych wewnętrznych światłach, jestem znacznie mniej skłonny odrzucić to jako fikcję.
PRZEKAZ IMPULSU ŚMIERCI POPRZEZ PARANORMALNY
KANAŁ „ŚWIATŁA”
Kilka bardzo interesujących eksperymentów dotyczących paranormalnego przekazu impulsu śmierci między organizmami za pośrednictwem światła przeprowadził W.P. Kaznaczejew ze swoimi współpracownikami.
Z tej samej hodowli wybrano dwie grupy komórek i każdą z nich umieszczono po przeciwnych stronach okna oddzielającego dwa ekranowane pomieszczenia. Hodowle komórek znajdowały się w kwarcowych pojemnikach. Jedna kultura komórek pełniła rolę próbki inicjującej, którą poddawano działaniu śmiercionośnych czynników: wirusów, zarazków, trucizn chemicznych, różnych rodzajów promieniowania itp. Druga hodowla komórek była obiektem obserwacji, za pomocą której miano ustalić, czy kultura uśmiercanych komórek przekazuje jakieś sygnały.
Gdy okno oddzielające obie kultury było wykonane ze zwykłego szkła, druga próbka pozostawała żywa i zdrowa, ale gdy było wykonane z kwarcu, komórki drugiej próbki słabły i umierały, wykazując takie same objawy jak komórki pierwszej próbki.
Badania prowadzono w ciemności. Kaznaczejew i jego współpracownicy powtórzyli je ponad 5000 razy. Komplementarna choroba i śmierć komórek w drugiej kulturze następowała z pewnym poślizgiem czasowym – od dwóch do czterech godzin od chwili, w której komórki pierwszej próbki zaczęły zamierać.
Główna różnica między przekazem poprzez szyby szklane i kwarcowe polega na tym, że kwarc przepuszcza promieniowanie ultrafioletowe i podczerwone, podczas gdy szkło jest względnie nieprzezroczyste dla tych dwóch rodzajów promieniowania. Jeśli chodzi o światło widzialne, zarówno kwarc, jak i szkło, są dlań przepuszczalne. Tak więc szkło jest w przeciwieństwie do kwarcu tłumikiem kanału paranormalnego.
W latach 1950. naukowcy na Zachodzie odkryli, że komórki mogą zostać zabite w ciemności za pomocą promieniowania ultrafioletowego, po czym mogą być przez 24 godziny lub dłużej przechowywane bez dostępu światła widzialnego. Jeśli po tym czasie wystawi się je na światło widzialne, setki tysięcy komórek ożywają, mimo iż były klinicznie martwe.
Każda komórka dwa razy emituje promieniowanie mitogenetyczne (rodzaj promieniowania wiążącego się z czynnikiem lub czynnikami powodującymi mitozę komórki) w paśmie nadfioletu: w momencie narodzin oraz śmierci. Wyemitowany w chwili śmierci foton UV zawiera dokładny wirtualny model stanu komórki w momencie jej śmierci. Zdrowe komórki są bombardowane wiadomościami o śmierci pochodzącymi od tych, które umierają, co zakłóca wzorzec śmierci w całej zdrowej kulturze, skłaniając ją do naśladowania przekazanego jej wzorca śmierci.
(Źródło: W.P. Kaznaczejew et al., „Distant Intercellular Interactions in a System of Two Tissue Cultures” („Interakcje międzykomórkowe na odległość w układzie dwóch kultur tkankowych”), Psychoenergetic Systems, vol. 1, nr 3, marzec 1976, str. 141–142.)
O autorze:
Dan Eden to pseudonim naukowca, pisarza i redaktora Gary’ego Veya, który w roku 1996 założył stronę internetową Viewzone Magazine. Czytana przez milion odwiedzających co miesiąc, Viewzone przedstawia życie z różnych punktów widzenia, nie stroniąc od przeciwstawnych poglądów i teorii. Tematy, którymi się zajmuje, to spiski, nowa nauka, zapomniana historia, UFO, szok kulturowy, umysł, ciało i duch, środowisko, dziwne fotografie etc. Nowy projekt Viewzone, Verbatim, umożliwia czytelnikom dzielenie się pozytywnymi historiami o ludziach, którzy proponują rozwiązania nieszczęść ludzkości. Więcej informacji o nim i jego stronie znaleźć można pod adresem www.viewzone.com.
Przełożył Jerzy Florczykowski
Przypisy:
1. Dr Mae-Wan Ho, „The Real Bioinformatics Revolution: Proteins and Nucleic Acids Singing to One Another?”, ISIS, 2 lutego 2007; publikacja przesyłana po wysłaniu prośby na adres report@i-sis.org.uk; jej podsumowanie znajduje się pod adresem www.i-sis.org.uk.
2. Lynne McTaggart, The Field: The Quest for the Secret Force of the Universe, HarperCollins, Londyn, 2001. Polskie wydanie: Lynne McTaggart, Pole – w poszukiwaniu tajemniczej siły wszechświata, przekład Monika Betley, Wydawnictwo Czarna Owca, Warszawa, 2009.
3. Stuart Hameroff, Roger Penrose, „Orchestrated Objective Reduction of Quantum Coherence in Brain Microtubules: The «Orch OR» Model for Consciousness” („Zaaranżowane ograniczania kwantowej spójności w mikrokanalikach mózgu: Model «Orch OR» świadomości”), 1996, www.quantumconsciousness.org.
