Rezonans morficzny i biologia kwantowa

Artykuł po raz pierwszy w języku polskim ukazał się w dwumiesięczniku Nexus w numerze 83 (3/2012)
Tytuł oryginalny: „Morphic Resonace and Quantum Biology”, Nexus (wydanie angielskie), vol. 19, nr 2

William Brown

Czym jest życie? To uniwersalne pytanie, które stawiamy sobie prawie wszyscy. Dla naukowców jest ono fundamentalne. W roku 1944 Erwin Schrödinger zatytułował nim swoją książkę What is Life? (Czym jest życie?). Schrödinger był fizykiem i jednym z ojców mechaniki kwantowej. Jego książka jest prawdopodobnie pierwszym opublikowanym traktatem dotyczącym fizyki kwantowej w biologii formułującym podstawy biologii kwantowej. Zastosowanie zasad mechaniki kwantowej i przyczynowości formatywnej¹ do biologicznych procesów daje nam możliwość wglądu w określone zjawiska, które nie poddają się właściwemu opisowi przy zastosowaniu konwencjonalnych metod naukowych.

Przyczynowość formatywna – pole morfogenetyczne

Obecne teoretyczne modele sprawiają, że biologia jest bliska impasu, ponieważ dociera do poziomu opisu wymagającego zastosowania teorii mechaniki kwantowej i Pola. Do poznania tych głębokich poziomów rzeczywistości potrzebny jest nowy paradygmat nauki. Jedyną teorią znakomicie opisującą wiele zjawisk, które wciąż nie poddają się właściwemu opisowi naukowemu, jest teoria rezonansu morficznego Ruperta Sheldrake’a, czyli teoria przyczynowości formatywnej, która opisuje proces morfogenezy jako napędzany przez pozafizyczną siłę wywodzącą się z pola morfogenetycznego.

Jest to nauka konformacji, która jest kluczowa dla zrozumienia, w jaki sposób dociera się do informacji z Pola (znanego również jako próżnia, eter, splątany porządek, superprzestrzeń, akasza etc.). Jak ważna jest nauka konformacji? Erwin Schrödinger objaśnił to, stwierdzając: „To, co obserwujemy jako ciała materialne i siły, jest niczym innym jak kształtami i wariacjami struktury przestrzeni” (podkreślenie moje). Wymaga to pewnych wyjaśnień, ponieważ klasyczny opis przestrzeni mówi o czymś, co jest puste. Tymczasem dla wielu naukowców przestrzeń (a nawet próżnia) jest bardzo daleka od bycia pustym ośrodkiem. Nawet w temperaturze absolutnego zera, kiedy powinny zniknąć wszelkie formy energii, każdy punkt w przestrzeni (najmniejszy kwant przestrzeni to objętość o podstawie równej długości Plancka²) zawiera kwantowy harmoniczny oscylator, który wibruje z energią punktu zerowego podstawowego stanu pola.

Fizyk Nassim Haramein opisał, jak objętość próżni rozmiaru protonu zawiera energię o gęstości ekwiwalentnej całej masie Wszechświata. Stanowi to egzemplifikację holofraktalności Wszechświata, która polega na tym, że cząsteczka subatomowa potencjalnie zawiera wzorzec całego Wszechświata i że we Wszechświecie istnieje wiele wymiarowych warstw, w których rozłożona jest ta energia.

Jeśli chodzi o koncepcję Ruperta Sheldrake’a, teoria rezonansu morficznego tak dokładnie modeluje faktyczne procesy rządzące formowaniem się wszystkich poziomów organizacji, że kiedy jest właściwie rozumiana, staje się wręcz oczywista. W odniesieniu do układów biologicznych wyjaśnia ona formatywne przyczyny ewolucji, rozwój embrionalny, myśli, zachowania, a nawet wiele zjawisk o charakterze metafizycznym. Uważam, że zdolność tej teorii do wyjaśnienia, jak funkcjonuje myśl, jest szczególnie wnikliwa.

Biomolekularna komunikacja kwantowa

Obrazowanie aktywności mózgu za pomocą funkcjonalnego magnetycznego rezonansu jądrowego (functional magnetic resonance imaging; w skrócie fMRI) i elektroencefalografii (EEG) ujawnia czterowymiarowe wzorce przestrzenne aktywności elektrycznej wytwarzanej przez potencjały czynnościowe miliardów neuronów. Propagacja elektryczna wzdłuż różnych dróg takich sieci tworzy szczególne modele aktywności, które są wyraźnie skorelowane z fizycznymi i czuciowymi stanami. Jedno z najtrudniejszych do odpowiedzi pytań w neurobiologii dotyczy tego, jak ta elektryczna aktywność może tworzyć coś, czego doświadczamy jako myśli, zachowania i wspomnienia. Neurobiologom jest bardzo trudno odnosić się do tego pytania, ponieważ jest ono bardzo kłopotliwe z czysto fizycznego punktu widzenia, który naukowcy sami ograniczali w swoich badaniach natury.

Wrażliwości nigdy nie będzie można wyjaśnić w kategoriach fizycznego obrazu aktywności mózgu, ponieważ jest to zjawisko pozafizyczne – mózg pełni tu tylko rolę interfejsu przetwarzającego czysto energetyczne aspekty wrażliwości na fizyczne doświadczenie. To oznacza, że mózg nigdy nie tworzył myśli i nigdy ich nie wytworzy, ponieważ nie takie jest jego zadanie. Myśli istnieją w postaci idei w polu morfogenetycznym, zaś specyficzny program myślowy jest zachowaniem w ramach tego pola, stąd zachowania są wyżej zagnieżdżonymi morficznymi strukturami myśli. Pamiętajmy, że pole morfogenetyczne jest kategoryzacją pola informacyjnego, które jest częścią jednolitego pola. Tak więc jest to pozafizyczny komponent umysłu, który sięga pozafizycznego pola informacyjnego – można by go nazwać wyższym umysłem.

Bodziec wszelkich idei występuje w wyższym umyśle, z którego idee są przenoszone do mózgu i aktywizują potencjały czynnościowe, które wytwarzają specyficzne czterowymiarowe wzorce elektrycznej aktywności. Te czasoprzestrzenne wzorce dostrajają się poprzez rezonans morficzny do programu idei w polu morfogenetycznym i umożliwiają fizycznemu umysłowi postrzegać idee jako myśli.

Podobnie przez tego samego rodzaju czterowymiarowe wzorce elektrycznej aktywności wytwarzane są wspomnienia. Specyficzne wzorce neuronowej aktywności dostrajają się do wyraźnych pól morficznych zawierających informacje, które tworzą obrazy korespondujące z wydarzeniem z przeszłości. To oznacza, że wspomnienia nie są w rzeczywistości nigdzie zapisywane w taki sposób, jak sądzimy, lecz są kreowane w określonym momencie za każdym razem na nowo. Powstawanie nowych neuronowych dróg przewodzenia elektrycznych wzorców, które mogą dostroić się do różnych obszarów pola informacyjnego, można zaobserwować w postaci szybkiego formowania się fizycznych subsynaptycznych struktur zwanych kolcami.

Kolce mogą być tworzone i chowane bardzo szybko, co nadaje mózgowi wysoki stopień elastyczności i umożliwia mu szybsze przemodelowywanie i przełączanie się, niż byłoby to możliwe w przypadku tworzenia całkowicie nowych synaps i w niektórych przypadkach zupełnie nowych neuronów. Kiedy mamy wrażenie, że opanowaliśmy i nauczyliśmy się czegoś nowego, w rzeczywistości wytworzone zostały kolce, które tworzą nowe synaptyczne łącza pozwalające na wystąpienie innych wzorców elektrycznej aktywności, które mogą dostroić się do innych rezonansów morficznych. Jednak percepcja nie zachodzi w fizycznym mózgu, ale jest jedynie przezeń ułatwiana, ponieważ to świadomość postrzega, zaś świadomość nie tworzy się w mózgu, a jest tylko przezeń ograniczana.

Przypuszczalnie jednym z najtrudniejszych do odpowiedzi pytań w nauce jest: jak tworzy się świadomość? To kolejne pytanie, na które nigdy nie uzyska się odpowiedzi, stosując paradygmat starej nauki, ponieważ świadomość nie jest tworem fizycznego zjawiska – jest pierwotna i podstawowa dla wszelkiego istnienia. Jest zasadnicza dla samego istnienia, ponieważ jak można bez niej powiedzieć, że coś istnieje? Co odróżni to coś od nieistnienia, jeśli jest to niepostrzegalne? Próba wyobrażenia sobie czegoś, co jest niepostrzegalne przypomina próbę wyobrażenia sobie niebytu. To niemożliwe.

Schemat wewnątrzkomórkowej sieci mikrokanalików neuronu