JESZCZE WIĘCEJ „CZARNEGO” ZŁOTA

Projekt Młot i program Jacobe wydają się być przykrywką dla operacji mających na celu generowanie funduszy na określone legalne projekty. Wydaje się, że gdy tylko wydane zostało oficjalne zezwolenie, programy tego typu rozszerzyły swój zakres działania i cały wysiłek skierowały na generowanie oficjalnie nie istniejących funduszy przeznaczonych na różne cele, gotowych do użycia, ilekroć zajdzie potrzeba. Dla kogoś, kto angażuje się w czarne operacje i manipulacje polityczne, ma to duże znaczenie.

Czy oprócz oficjalnego, legalnego celu – sprowadzenia do kraju dolarów zarobionych w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, jak to wyjaśnił generał Cocke – Projekt Młot mógł mieć jakieś inne cele? Może został wykorzystany na przykład do sfinansowania innego projektu – jednego z tych związanych w specyficzny sposób z NRD, co wyjaśniałoby powiązania ze Stasi?

Jest bez wątpienia interesujące, że 6 lutego 1989 roku francuski bank centralny, Banque de France, wydał Międzynarodowe Świadectwo Depozytowe (zaświadczenie o złożeniu depozytu) na 620‍ ‍000 kilogramów czystego (99,99 %) złota. W tym czasie 620 ton złota miało wartość rynkową około 7 miliardów dolarów. Królewski okup.

Ten certyfikat jest niemal identyczny z tuzinami innych, które mam w swoich aktach i które zamieściłem i opisałem w swojej książce The Secret Gold Treaty (Tajny Złoty Pakt). Jak tam wyjaśniam, certyfikaty tego typu niezmiennie zawierają drobne pomyłki literowe lub inne oczywiste błędy drukarskie, które mogą być wykorzystane do zaprzeczenia ważności i prawdziwości certyfikatu, w przypadku gdyby kiedykolwiek został opublikowany.

Ta technika została rozwinięta przez brytyjskie tajne służby SOE (Special Operations Executive – Oddział Wykonawczy Operacji Specjalnych) podczas II wojny światowej. Agenci SOE, zrzucani na spadochronach we Francji czy gdzie indziej w okupowanej Europie, byli poinstruowani, aby w przypadku schwytania przez Niemców i zmuszenia do współpracy wstawiali do nadawanych komunikatów radiowych uzgodnione uprzednio błędy literowe, które z miejsca informowały SOE, że dany agent jest w niewoli i że niemiecki kontrwywiad chce go wykorzystać do wysyłania fałszywych informacji.

Wspomniany certyfikat Banku Francji był wystawiony na nazwisko Ericha Honeckera, ówczesnego przywódcy Wschodnich Niemiec. Sześć miesięcy później Honecker został przy donośnej wrzawie mediów zrzucony z tronu. Miesiąc później otwarty został najbardziej znany na świecie symbol komunizmu – Mur Berliński. Jego otwarcie doprowadziło błyskawicznie do jego całkowitego zburzenia rękami rozentuzjazmowanego społeczeństwa. Podzielone przez ponad 30 lat Niemcy nareszcie się zjednoczyły.

Według wielu relacji Projekt Młot rozpoczął działalność handlową w listopadzie 1989 roku, choć był przygotowany i uruchomiony dużo wcześniej. Kilku ludzi uwikłanych w uboczne transakcje wie z całą pewnością, jakie kapitały zostały użyte jako jego zabezpieczenie. Chociaż w licznych listach i rozmowach telefonicznych wspominano czarne złoto, wszyscy są pewni, że elementem wsparcia zabezpieczenia była gotówka.

Wiadomo, że Citibank prowadził konta na nazwiska José Diaz i Severino Santa Romana. Konta te, na których znajdował się złoty kruszec, pochodziły z czasów, kiedy Santa Romana, generał Edward Lansdale i inni zajmowali się odzyskiwaniem złota ukrytego na Filipinach przez japońskie oddziały rabusiów Złota Lilia.

W jakimś momencie tej historii część złota Santa Romany została zamieniona na gotówkę, która razem ze złotem i innymi łupami została zdeponowana na ponad stu kontach bankowych w ponad 40 krajach na całym świecie. To były oficjalnie nie istniejące kapitały, które tworzyły szczególny czarny fundusz CIA, znany bywalcom czarnego rynku złota pod nazwą Funduszu Czarnego Orła (Black Eagle Fund) – nazwa ta wywodzi się od symbolu hitlerowskiego orła. Pewna część tych kapitałów została przekazana pod kontrolę nieżyjącego już barona Kruppa, po którego śmierci jego majątkiem zajmował się jego osobisty prawnik, Carl Hermann Letemeyer z mieszczącej się w Zürichu kancelarii prawniczej Senn, Christians & Letemeyer.

Dokumenty, które opublikowałem w The Secret Gold Treaty, ujawniają, że z kontrolowanej przez nieżyjącego barona fortuny wartej ponad 12 bilionów dolarów nieco ponad 110 miliardów dolarów było przeznaczonych dla Clemente Santiago, krewnego Candelarii Santiago, która była „najbardziej zaufaną damą” nieżyjącego już prezydenta Filipin, Marcosa.

Nieprawdopodobny majątek barona Kruppa pochodził niewątpliwie w dużej mierze z łupów Santa Romany, nabytych później oszukańczo przez prezydenta Marcosa, który przed wyniesieniem go na ten najwyższy urząd był prawnikiem Santa Romany na Filipinach. W rzeczywistości historia o „złocie Marcosa” mówi o złocie Santa Romany i złocie OSS-CIA, pomijając to, że Marcos zdobył dla siebie ogromne jego ilości za pomocą batalionu armii filipińskiej przeznaczonego do odszukiwania łupów z czasu II wojny światowej.

Notatka służbowa oznaczona nagłówkiem Senn, Christians & Letemeyer i podpisana przez Carla Hermana Letemeyera wymienia cztery konta bankowe, które opiewają łącznie na sumę 71 miliardów dolarów USA. Większość tej sumy znajduje się na koncie nr 4 77 22 P w Standard Chartered International Trustee Limited w Londynie, 9 miliardów dolarów na koncie nr LVI 820975 TI w Citicorp w Nowym Jorku, 12 miliardów na koncie nr 5555 201HE w Bank of China w Hongkongu i 3 miliardy na koncie nr 78 9520 37 0 w Bank of East Asia w Hongkongu. Notatka nosi datę 3 października 1989 roku i pokrywa się dokładnie z rozpoczęciem działalności Projektu Młot i Jacobe.

To jest już więcej niż interesujące. Inne informacje, jakie otrzymałem, wskazują, że Standard & Chartered Bank był mocno związany z programem Jacobe. Według szczegółowej notatki znajdującej się w moim posiadaniu zarządcy programu Jacobe „zorganizowali to tak, że pieniądze były przelewane przez konto” w tym banku.

Z kolei Citibank był zdaniem generała Cocke’a i wielu innych wtajemniczonych „grubą rybą” stojącą za Projektem Młot.

Są jeszcze chińskie powiązania z bankiem Eastech International van Rooyena oraz udział samego van Rooyena i Standera w Projekcie Młot oraz programie Jacobe.

 

TAJNY FUNDUSZ NA OFICJALNIE NIE ISTNIEJĄCE OPERACJE RZĄDOWE

Wszystko to, to tylko drobne zadrapanie powierzchni, pod którą kryje się wyjątkowo skomplikowana i rozległa historia. Potrzeba ogromnej pracy i drobiazgowego śledztwa, aby dotrzeć głębiej i złożyć bardziej wyczerpującą relację. Obecnie więcej jest pytań niż odpowiedzi.

Okazuje się, że Projekty Młot i Jacobe, które są obecnie przedmiotem mojego śledztwa, to tylko dwa z wielu tego typu programów handlowych. Inne, noszące nazwy „Redhead” („Rudzielec”), „Grandmother” („Babcia”) czy „Graystone”, również wymagają dochodzenia.

Te programy skrywają więcej tajemnic, niż można by sobie wyobrazić. Reprezentują sobą sam szczyt potajemnego finansowania różnych, oficjalnie nie istniejących, rządowych operacji. Wszyscy mówią, że czarne fundusze powstałe w rezultacie tych procesów liczą sobie wiele bilionów dolarów. Potwierdził to w swoim oświadczeniu generał Cocke, argumentując, że program Młot „rozszerzony” w roku 1989 przez Dana Hughesa mógł „powiększyć się” w ciągu dekady i mieć obecnie wartość ponad biliona dolarów. Potwierdzają to również dokumenty wystawione przez szwajcarskiego prawnika zmarłego barona von Kruppa, które ujawniają ponad 12 bilionów dolarów „zysków”.

Tak ogromna suma mogłaby załatać deficyt w programach zasiłków społecznych na całym świecie. Z Ziemi mógłby zniknąć głód, a coraz częstsze, wynikające z braku pieniędzy, przypadki śmierci z powodu łatwo uleczalnych chorób (zwłaszcza na południowej półkuli) przeszłyby do historii. Wszystko to można by osiągnąć, gdyby te ogromne stosy pieniędzy były przeniesione z mroku i umieszczone „w rejestrach”.

Lecz nic na to nie wskazuje. Tę drogę blokuje zbyt wiele trudnych pytań i jeszcze trudniejszych do usprawiedliwienia wyjaśnień. W jaki sposób rządy państw grupy G7 mogłyby wyjaśnić nieufnym społeczeństwom, że przez dekady pieniądze z narkotyków i dochody z nielegalnego handlu bronią były prane w tajemnicy z ich błogosławieństwem w celu wygrania Zimnej Wojny, jak również w celu sztucznego podtrzymywania systemu politycznego zwanego Kapitalizmem, który w przeciwnym wypadku zawaliłby się pod ciężarem własnych wad?

CIA potrzebowała ponad sześciu miesięcy, aby odpowiedzieć na prośbę wniesioną w oparciu o Ustawę o Wolności Informacji (Freedom of Information Act; w skrócie FOIA) o wyszukanie informacji na temat Projektu Młot i programu Jacobe. Prośbę tę odrzucono w oparciu o wyłączenia (b)(1) i (b)(3) tej ustawy. Paragraf (b)(1) ustawy odnosi się do materiałów, które są „odpowiednio utajnione zgodnie z Rozkazem Wykonawczym w interesie bezpieczeństwa narodowego lub polityki zagranicznej”, zaś wyłączenie (b)(3) odnosi się do ustawowych obowiązków Dyrektora CIA do „ochrony przed ujawnieniem źródeł i metod wywiadowczych, jak również organizacji, funkcji, nazwisk, oficjalnych tytułów, wynagrodzenia i liczebności personelu zatrudnionego przez Agencję”. Apelacje są w toku.

Dla czytelników, którzy chcieliby obejrzeć dokumenty związane z Projektem Młot, Jacobe i oficjalnie „nie istniejącymi” depozytami złota Severino Garcii Santa Romany, zeskanowałem sześć z nich i wyłożyłem nieodpłatnie na mojej stronie internetowej www.deepblacklies.co.uk. Za niewielką opłatą jest również dostępna pełna kopia 67-stronnicowego oświadczenia generała Erle Cocke’a oraz kopia zeznania złożonego niemieckiej policji przez Rolfa van Rooyena, a także kilka reprodukcji dokumentów opatrzonych wspólną nazwą „The Project Hammer File” („Archiwum Projektu Młot”).

Moje śledztwo dotyczące Projektu Młot i podobnych programów związanych z tajnymi operacjami finansowymi szybko posuwa się do przodu.

 

O autorze:

Po 28 latach kariery w bankach inwestycyjnych londyńskiego City David Guyatt zajmował ostatnio stanowisko wicedyrektora i skarbnika jednego z działów poważnego międzynarodowego banku. Ma 52 lata, żonę i troje dzieci. W ostatnim czasie próbuje swoich sił jako dziennikarz, pisując do różnych mediów. Poszukuje i gromadzi materiały dokumentalne w szerokim zakresie tematów. W uzupełnieniu do swojego pisarstwa przygotowywał dla Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża dokumenty na temat śmiercionośnych broni elektromagnetycznych oraz podzielił się z Ruchem Rozwoju Świata swoją wiedzą na temat metod finansowania międzynarodowego handlu bronią. Był konsultantem brytyjskiej i szwajcarskiej telewizji przy produkcji filmów dokumentalnych ujawniających zagrożenia ze strony nie zabijających broni oraz handel brytyjską bronią w Indonezji. Obecnie współpracuje z amerykańską firmą prawniczą Easton & Levy w ramach wytoczonego Watykanowi procesu o zwrot skarbu faszystowskiej Chorwacji, który przewieziono tam i w inne miejsca nielegalnie pod koniec drugiej wojny światowej. Ostatnio zakończył drobiazgowe śledztwo w sprawie rynku czarnego złota, którego rezultaty opublikował w formie elektronicznej książki The Secret Gold Treaty (Tajny Złoty Pakt), która jest dostępna na jego prywatnej stronie www.deepblacklies.co.uk.

 

Przełożył Michał Berski

 

Przypisy:

 8. W podanych tu liczbach jest nieścisłość (autor pomylił się o jedno zero), ponieważ prosty, orientacyjny szacunek pozwala określić, że albo chodzi tu o 800 ton i 10 miliardów dolarów, albo o 8000 ton i 100 miliardów dolarów. Każdy może to sprawdzić (jedna uncja używana w jubilerstwie to 31,1035 grama, zaś przybliżona cena 1 uncji złota na rynkach światowych to 400 dolarów). – Przyp. red.

 9. Wśród licznych działań, jakimi zajmowali się Stander i van Rooyen, nie licząc handlu złotem, zakładania banków w Szwajcarii i Ameryce Łacińskiej, handlu obligacjami czołowych banków oraz innych przedsięwzięć finansowych, była również sprzedaż sporej partii pistoletów Glock.

10. Drugi oprócz angielskiego język urzędowy w RPA, zbliżony do holenderskiego – Przyp. tłum.

11. Niezwykłą i poruszającą książkę Janine Roberts Glitter and Greed: The Diamond Investigation (Blask i chciwość – diamentowe śledztwo) można nabyć za pośrednictwem www.amazon.com.

12. RPA ma ogromne zasoby złota, które znajduje się na dużej głębokości, dochodzącej nawet do dwóch kilometrów, co znacznie podnosi koszty jego wydobycia. W RPA znajdują się najgłębsze na świecie kopalnie. – Przyp. tłum.

13. Chodzi tu zapewne o sankcje, którymi RPA jako kraj realizujący politykę apartheidu była przez długie lata obłożona, a które zostały ostatecznie zniesione w roku 1994, choć w latach dziewięćdziesiątych nie były one już tak dotkliwe. – Przyp. tłum.