Udało mu się jednak przetrwać. Nadal dostarczał i rozprowadzał letril. Popyt na niego był ogromny. Dowody uznania dla tej substancji wręcz zalewały władze, które wyraźnie je lekceważyły.

Pod koniec roku 1976 witamina B17 została całkowicie zakazana w Australii. Jednak zakaz jakiegoś produktu nie powstrzymuje ludzi, którzy go z powodzeniem używali, od starań mających na celu jego przywrócenie. Przed nasz dom nieustannie, dniem i nocą, przybywali ludzie, nawet z tak odległych miejsc jak Tasmania i Nowa Zelandia, błagając o jakiekolwiek resztki, jakie mogły nam pozostać. Serce się krajało.

Ojciec wielokrotnie odwoływał się od tego zakazu i próbował doprowadzić do naukowych klinicznych testów witaminy B17, które zmusiłyby Urząd ds. Leków i Urządzeń Medycznych do jej akceptacji. Oczywiście, odmówiono wykonania testów zasłaniając się brakiem funduszy na badania. Jak na ironię co roku na „przemysł raka” marnotrawi się miliardy dolarów, a Urząd ds. Leków i Urządzeń Medycznych nie może znaleźć środków na zbadanie udanych wyników leczenia witaminą B17.

To zastanawiające, że mimo tych ogromnych pieniędzy i czasu poświęconego na badania nad rakiem wciąż nie mamy żadnego rozwiązania tego problemu. Czy nie powinniśmy zapytać, dlaczego po upływie takiego czasu naukowcy nie są w stanie wyjaśnić nam najbardziej podstawowych spraw dotyczących raka, choćby tego, jak i kiedy się on zaczyna? Tak naprawdę odpowiedź w sprawie raka i rozwiązania jego problemu są znane od roku 1950, kiedy to Krebs przestawił teorię wyjaśniającą działanie letrilu.

Od tamtego czasu wielu innych lekarzy i naukowców przeprowadziło niezależne badania i ogłosiło drukiem prace, które potwierdzają korzystne działanie letrilu. Ci badacze to między innymi dr John Morrone, dr Manuel Navarro, Burton Goldberg, dr Robert Atkins, dr Ernesto Contreras, dr Michael Schachter, dr Douglas Brodie i dr Philip E. Binzel jr. Zbiór danych świadczących o efektywności i nieszkodliwości letrilu znacznie przeważa nad danymi mówiącymi coś zupełnie przeciwnego.

 

Prawne uznanie letrilu

Od momentu wprowadzenia zakazu w połowie lat 1970. w Australii nastąpił pewien postęp, jednak informacje na temat korzyści wynikających z zażywania letrilu nie docierają do ogółu społeczeństwa, nie mówiąc już o większości praktykujących lekarzy zajmujących się leczeniem raka.

Jeśli ktoś chce uzyskać prawomocne zezwolenie na uzyskiwanie i używanie letrilu w Australii, musi postępować bardzo ostrożnie, ponieważ przepisy i zezwolenia spisane są dwuznacznym językiem stosowanym w celu zabezpieczenia interesów związanych z tym wydziałów.

Możliwe jest legalne uzyskanie letrilu/witaminy B17/amigdaliny w Australii, zarówno z miejscowych, jak i z zagranicznych źródeł. Jednak, przynajmniej w stanie Queensland, posiadanie pozwolenia Urzędu ds. Leków i Urządzeń Medycznych na import letrilu nie upoważnia jego posiadacza oraz lekarza do jego używania, ponieważ przepisy stanowią, że należy jeszcze uzyskać specjalne zezwolenie od Queenslandzkiego Wydziału Zdrowia.

Wracając do roku 2003, Queenslandzki Wydział Zdrowia potwierdził, że wydał lekarzom niewielką liczbę zezwoleń na leczenie pacjentów letrilem, ale pod ścisłym nadzorem. Był to pierwszy krok we właściwym kierunku. Jednak w roku 2006 zaostrzono przepisy rezygnując z udzielania zezwoleń na doustne leczenie letrilem. Udzielano jedynie zezwoleń na podawanie go dożylnie lub domięśniowo.

Pacjenci, którzy mieli być leczeni witaminą B17, musieli być poinformowani o niżej podanych faktach (i musieli wyrazić na nie zgodę na piśmie): że proces, przy pomocy którego wyprodukowano amigdalinę, mógł nie być poddawany rygorom kontroli jakości; że w amigdalinie drzemie potencjalna możliwość zatrucia cyjankiem i że brak jest naukowych danych potwierdzających jej skuteczność. Jak już mogliśmy to zauważyć, na drugi i trzeci warunek wielokrotnie chętnie powoływali się członkowie społeczności medycznej i naukowej.

Jednym z powodów podanych w okólniku Queenslandzkiego Wydziału Zdrowia z roku 2006 uzasadniających tę przesadnie rygorystyczną kontrolę była możliwość efektów ubocznych w postaci wysokiej temperatury! To oznacza dwa kroki do przodu i jeden wstecz.

Queenslandzki Wydział Zdrowia musi wręczyć pacjentowi formularz „Leki i trucizny: Prośba o udzielenie zezwolenia na uzyskanie, posiadanie i używanie amigdaliny – wyrażenie świadomej woli”. Pacjent musi wypełnić kwestionariusz i podpisać go razem ze swoim onkologiem, który musi wypełnić kolejny kwestionariusz zatytułowany „Prośba praktykującego lekarza o zezwolenie na uzyskanie, posiadanie i stosowanie amigdaliny”.

Osoby mieszkające w innych krajach powinny dowiedzieć się o przepisach prawnych, które regulują stosowanie amigdaliny/letrilu/witaminy B17. Jest duże prawdopodobieństwo, że się zdziwią. Wydaje mi się, że stosowanie amigdaliny w leczeniu raka jest legalne w Meksyku, Kanadzie i w niektórych krajach europejskich. Wiem także, że tradycyjna praktyka stosowania ziaren z twardych pestek owoców nigdy nie ustała w wielu azjatyckich krajach i pozostała tam jako pierwsza linia przeciwrakowej terapii. Byłabym bardzo wdzięczna, gdyby czytelnicy przesłali mi dane o przepisach prawnych obowiązujących w ich krajach w tym zakresie.

Aby posunąć sprawę do przodu, musimy się zorganizować i podpisać petycje oraz bombardować e-mailami rządowe departamenty zdrowia i władze, żądając przywrócenia nam prawa dostępu i używania witaminy B17 we wszystkich jej formach, ze względu na badania potwierdzające jej efektywność i nieszkodliwość. Proszę pamiętać, że bez względu na prawo, jakie wprowadzają władze, nasze zdrowie jest naszą własną sprawą. Mamy prawo do dokonywania świadomego wyboru w sprawach dotyczących naszego organizmu i naszego zdrowia. Władze w drakoński sposób ograniczają nasze prawo do swobodnego wyboru metody ochrony naszego własnego zdrowia i musimy je powiadomić, że nie jesteśmy z tego powodu szczęśliwi.

Jeśli odpowiednio dużo ludzi zażąda, aby amigdalina/letril/witamina B17 była dostępna bez żadnych zezwoleń, wówczas prawdopodobne stanie się zniesienie uciążliwych i śmiesznych restrykcji dotyczących jej stosowania.

 

O autorce:

Dr Shé D’Montford jest założycielką magazynu Spellcraft, a także nauczycielką, psychiatrą, uzdrowicielką, pisarką i działaczką. Posiada honorowy doktorat z religii i filozofii ze specjalizacją w tybetańskim i indyjskim szamanizmie oraz kodeksach starożytnych wojowników. Jest członkinią Australijskiego Stowarzyszenia Terapii Naturalnej i Alternatywnej, Australijskiego Związku Badań nad Edukacją Seksualną oraz wielu innych zrzeszeń. Założyła Centrum Świadomości Szambala (www.shambhallah.org) i często wygłasza odczyty, chętnie też występuje w telewizji i radiu. Jest autorką dwóch książek Unveiling Tibetan Buddhist Atrocities and Propaganda (Ujawnienie potworności i propagandy tybetańskiego buddyzmu) i Fables of the New Age (Bajki New Age’u). Dotychczas w Nexusie ukazały się dwa inne jej artykuły: „Krwawe dzieje buddyzmu” (nr 43) i „Zasady i formuła wielkiej gry” (nr 75). Więcej informacji o niej można uzyskać odwiedzając jej stronę internetową zamieszczoną pod adresem www.shambhallah.org, poprzez którą można się z nią także skontaktować.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Bibliografia:

• EnCognitive.com, „Dr Krebs dies, but his Laetrile legacy lives on” („Dr Krebs zmarł, ale spuścizna po nim w sprawie letrilu żyje”), www.encognitive.com.

• M.B. Barton et al., „Radiation Therapy: Are We Getting Value For Money?” („Terapia radiacyjna – czy rzeczywiście dostajemy to, za co płacimy?”), Clinical Oncology, 1996, 8(3):206.

• G. Edward Griffin, World Without Cancer (Świat bez raka), American Media, Kalifornia, 1974 (polskie wydanie: Oficyna Wydawnicza 3.49 & VitaFree Ltd, przekład Jędrzej Ilukowicz, Poznań 2007).

• E.T Krebs jr, E.T. Krebs sr, H.H. Beard, „The Unitarian or Trophoblastic Thesis of Cancer” („Jednolita lub trofoblastyczna teza o raku”), Medical Record, 1950, 163:149–174.

• E.T. Krebs jr, „The Unitarian or Trophoblast Fact of Cancer” („Jednolity lub trofoblastyczny fakt o raku”), Townsend Letter for Doctors, luty-marzec 1993, str. 175.

• Strona internetowa poświęcona witaminie B17, www.b17.com.au.

• G. Morgan et al., „The Contribution of Cytotoxic Chemotherapy to 5-year Survival in Adult Malignancies” („Wkład cytotoksycznej chemioterapii w 5-letnią przeżywalność dorosłych cierpiących na raka”), Clinical Oncology, 2004, 16:549–560.

• Dr Ralph W. Moss, The Cancer Syndrome (Syndrom raka), Grove Press, 1980 (uaktualnione jako The Cancer Industry (Przemysł raka), 1987).

• Dr Ralph Moss, wywiad radiowy przeprowadzony przez Laurę Lee, 1994, www.annieappleseedproject.org.

• Szpital Oasis of Hope Hospital, www.oasisofhope.com.

• Okólnik Queenslandzkiego Wydziału Zdrowia, nr 02/2003, www.b17.com.au; okólnik nr 01/2006, www.health.qld.gov.au.