Pawło Popowicz

 

 

Pawło Popowicz

Pawło Popowicz (1930–2009) był w czasach Związku Radzieckiego generałem majorem lotnictwa i lotnikiem kosmonautą. Był pierwszym ukraińskim kosmonautą i zawsze był dumny ze swojego pochodzenia. Został dwukrotnie odznaczony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego. Otrzymał też wiele innych nagród i medali. Był szanowany i znany jako uprzejmy, miły i porządny człowiek, który zawsze był skłonny do niesienia pomocy innym.

Po roku 1978 zaangażował się w badania UFO w Związku Radzieckim. Pomagał tym, którzy badali to zjawisko, i brał udział w organizowanych przez państwo badaniach, wspierając je swoim autorytetem.

W roku 1984 Wszechzwiązkowa Rada Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych powołała Centralną Komisję ds. Anormalnych Zjawisk w Środowisku. Jej przewodniczącym został Wsiewołod Troicki, Członek Korespondent Akademii Nauk Związku Radzieckiego. Na jednego z jego zastępców mianowano generała majora Pawło Popowicza. W roku 1991 odegrał on znaczną rolę w uzyskaniu dokumentów KGB dotyczących UFO.

Swój pierwszy lot w kosmos odbył na pokładzie statku Wostok 4 w roku 1962. Później był przygotowywany do lotu w ramach radzieckiego programu badania Księżyca. Po zamknięciu tego programu przeszedł szkolenie w zakresie lotów statkami kosmicznymi Sojuz. Swoją drugą misję w kosmos odbył w roku 1974, podczas której pełnił funkcję dowódcy Sojuza 14. Ten lot był częścią radzieckiego programu, którego celem było wojskowe wykorzystanie technologii badania kosmosu. Kryptonim Popowicza brzmiał „Berkut-1” („Złoty Orzeł-1”). Po przycumowaniu do stacji orbitalnej Salut 3 (był to kryptonim tajnej stacji bojowej Ałmaz 2) on i jego mechanik przeprowadzili wojskowe operacje wywiadowcze. Mieli ze sobą sprzęt optyczny o dużej mocy działający na podczerwień, 14 specjalnych kamer, a nawet 30-milimetrowe działko. Jednym z ich zadań było przechwycenie amerykańskiej stacji Skylab z trzema astronautami przebywającymi na jej pokładzie.

Amerykanie nadali Popowiczowi specjalny kryptonim: „Agresor”. Ci dwaj kosmonauci przekazywali swoje raporty na Ziemię w specjalnych kapsułach, inicjując w ten sposób przesyłanie paczek z kosmosu. W późniejszym czasie program ten został zamknięty.

W latach 1980–1989 Popowicz był zastępcą dyrektora Centrum Wyszkolenia Kosmonautów im. Jurija Gagarina. W roku 1993 awansowano go na stopień generała majora rezerwy sił powietrznych.

Pawło Popowicz udzielił bardzo ciekawego wywiadu dla popularnej ukraińskiej gazety Бульвар Гордона (nr 30, 25 lipca 2006 roku; nr 31, 1 sierpnia 2006 roku), w którym podzielił się swoją wiedzą na temat podwodnych baz obcych istot, starożytnych astronautów i wielu innych fascynujących zagadnień. Powiedział, że mieszkańcy Faetona – starożytnej planety z zaawansowaną cywilizacją, która podobno istniała wieki temu w pobliżu Ziemi, dopóki nie została zniszczona wskutek nuklearnych eksplozji – prawdopodobnie odwiedzają Ziemię od czasu do czasu. Ich pośrednia baza jest położona według niego w pobliżu Saturna, ale mają też bazy na Ziemi: jedną pod wodą na dnie rowu w Oceanie Indyjskim i drugą w Himalajach – słynną Shambalę. Mieli też trzecią bazę w Andach, ale zlikwidowali ją, ponieważ stała się zbyt znana ludziom.

W tym wywiadzie Popowicz wspomniał też o swojej obserwacji UFO, do której doszło w roku 1978, gdy leciał samolotem z Waszyngtonu do Moskwy. Wracał właśnie z Pittsburga, gdzie uczestniczył razem z innymi naukowcami w międzynarodowej konferencji (jego koledzy również widzieli ten dziwny obiekt). Ich samolot leciał na wysokości 10‍ ‍500 metrów. Popowicz pamięta, że chociaż nie było za bardzo co oglądać oprócz chmur i oceanu, coś skłoniło go do spojrzenia przez okno, gdzie zobaczył biały trójkąt równoramienny, który, jak ocenił wraz z kolegami, leciał w odległości około półtora kilometra od samolotu i jakieś 10 stopni ponad nim. Krzyknął zwracając uwagę innych na ten obiekt i pobiegł do załogi. Radar pokładowy niczego nie wykrył, podobnie jak kontrola naziemna. Załoga także widziała ten obiekt i stwierdziła, że jego bok miał około 100 metrów długości. Obiekt nie przypominał samolotu, ponieważ, jak stwierdził Popowicz, w ogóle nie ma takich samolotów. Ich samolot leciał z prędkością 1000 km/h, a obiekt półtora raza szybciej. Wyprzedził ich z łatwością i poleciał dalej, ale jeszcze przez minutę znajdował się w zasięgu ich wzroku. Załoga nie potrafiła określić, czym był ten obiekt. Również Popowicz nie umiał powiedzieć, czy to była jakaś nowa tajna broń w fazie testów, mimo iż w 90 procentach przypadków tak rzeczywiście jest.

Gdy dziennikarz poprosił Popowicza, aby powiedział coś więcej na temat tego, dlaczego inteligentne istoty we wszechświecie – podobne do ludzi – nie chcą nawiązać z nami kontaktu, ten odrzekł, że według niego nie jesteśmy jeszcze gotowi na kontakt z nimi. Uważa, że „oni” skontaktują się z nami, gdy do takiego kontaktu „dojrzejemy”.

Byli radzieccy kosmonauci to wyjątkowo inteligentni ludzie – naukowcy, inżynierowie, odważni odkrywcy. Skąd czerpią swoją wiedzę na temat istot pozaziemskich? Do jakich źródeł informacji na temat starożytnych istot pozaziemskich mają dostęp?

 

Walerij Burdakow

Profesor Walerij P. Burdakow (1934–2014) był doktorem nauk technicznych, współpracownikiem Naukowego Centrum Geoinformacyjnego i współautorem bardzo popularnej książki Rakiety przyszłości. Ten rosyjski naukowiec znał osobiście wiele osób, które tworzyły radzieckie rakiety balistyczne i narodowy program eksploracji kosmosu. Przez 32 lata pracował w Biurze Projektowym Siergieja Korolowa, który skonstruował w Związku Radzieckim kilka generacji rakiet balistycznych, rakiet nośnych, satelitów naukowych, wojskowych i komunikacyjnych, sond międzyplanetarnych oraz załogowych statków kosmicznych. Burdakow brał także udział w tworzeniu systemu wahadłowców Energia-Buran.

W czasie swojej kariery często spotykał się i kontaktował z kosmonautami, od których wiele się dowiedział. We wspomnianym wcześniej artykule zamieszczonym 16 sierpnia 2001 roku w gazecie Труд podzielił się swoją wiedzą i tym, czego dowiedział się od kosmonautów. Kosmonauci Władimir Sołowjow, Walentin Lebiediew i Gieorgij Bieriegowoj opowiedzieli mu o „gwiazdach”, które wielokrotnie widzieli w różnych okolicznościach podczas swoich misji. Lebiediew pisał o wybuchających błyskawicach i małych kulach światła, które oślepiały go w czasie misji Sojuza 13.

Promieniowanie kosmiczne zawiera wysokoenergetyczne ciężkie cząstki, których nie może zatrzymać zewnętrzna powłoka statku lub stacji kosmicznej – po prostu przenikają przez wszystko, co napotykają na swojej drodze. Według profesora Burdakowa rosyjscy kosmonauci funkcjonują w takich okolicznościach, w których muszą ukrywać większość posiadanych informacji dotyczących nieznanych zdarzeń na orbicie. Mówienie o nich byłoby równoznaczne z końcem ich kariery, ponadto groziłoby zszarganiem reputacji, a nawet pobytem w szpitalu psychiatrycznym...

Profesor Burdakow badał zjawisko UFO przez ponad 60 lat. Był przeciwny pseudonauce i mistyfikacjom. Uważał, że 97 procent historii dotyczących obcych istot można włożyć między bajki, ale pozostałe 3 procenty to prawdziwe informacje. Uważa, że powinniśmy uważnie ich słuchać.

 

O autorze:

Paul Stonehill jest badaczem, autorem i wykładowcą specjalizującym się w anomalnych zjawiskach, ze szczególnym uwzględnieniem radzieckich i rosyjskich wojskowych badań w tym zakresie. Urodził się w Kijowie w czasach Związku Radzieckiego, ale od roku 1973 mieszka w Stanach Zjednoczonych, gdzie na Kalifornijskim Uniwersytecie Stanowym uzyskał licencjat w dziedzinie nauk politycznych. W roku 1991 założył w Encino w Kalifornii Rosyjski Ośrodek Badań Ufologicznych. Jest autorem wielu artykułów poświęconych zjawisku UFO oraz kilku książek, w tym The Soviet UFO Files: Paranormal Encounters Behind the Iron Curtain (Radzieckie akta UFO – paranormalne spotkania za żelazną kurtyną) oraz Paranormal Mysteries of Eurasia (Paranormalne tajemnice Eurazji). Dotychczas w Nexusie ukazało się sześć artykułów jego autorstwa „Radzieckie obserwacje ufo na międzynarodowych wodach” (nr 78), „Badanie zjaw oceanu” (nr 81), „Ufo nad arktycznymi regionami Rosji” (nr 91), „Obserwacje ufo nad Kazachstanem” (nr 93), „Tajemnica nazistowskiego Regenwurmlagera” (nr 95) i „Zaskakujące anomalie w chińskiej prowincji Syczuan” (nr 96). Skontaktować się z nim można pisząc na adres poczty elektronicznej rurcla@hotmail.com.

 

Przełożył Mateusz Szemiot