MAGIA MATEMATYKI WEDYJSKIEJ

Dar, jaki Hindusi dali światu tysiące lat temu, który jest obecnie wykorzystywany w naszej globalnej technologii krzemowej, był niczym innym jak wynalezieniem zera i liczb dziesiętnych. Powszechnie używane przez nas cyfry, które nazywamy „arabskimi”, wywodzą się w rzeczywistości z hinduskiej koncepcji o stworzeniu i pustce zwanej Bindu, czyli „Punktem Zerowym”. Cała matematyka wedyjska opiera się na koncepcji Jedności, co sprowadza się do wykorzystywania podstaw liczbowych odpowiadających: 0, 10, 100, 1000, 10000 etc., które sumują się do jedności.

Istnieje 16 sutr lub inaczej prostych sanskryckich słownych formuł, które rozwiązują wszystkie znane zadania matematyczne z zakresu arytmetyki, algebry, geometrii oraz matematyki wyższej. Są bardzo łatwe do zrozumienia, stosowania i zapamiętania.

 

 

 

 

Ta jednoliniowość pamięciowej arytmetyki wedyjskiej jest bardzo pomocna w stymulowaniu współczesnych matematyków do jej przyjęcia ze względu na jej prostotę i szybkość uzyskiwania wyników. Kiedy już wprowadzi się zasady wedyjskiej matematyki, uczniowie w dowolnym wieku zdają się czerpać radość z pogłębiania swojej wiedzy matematycznej.

Matematyka wedyjska stanowiła przez długi czas ukryty skarb zawierający inteligentną matematyczną wiedzę i jest w zasięgu każdego, kto ma ochotę z niej skorzystać.

Matematyka wedyjska to system totalny. Wedyjskim matematykiem był również astronom, inżynier, muzyk, uzdrawiacz i poeta. Budowniczy świątyń nie miał papieru ani pióra – wszystko obliczał w głowie.

Wyobraźmy więc sobie, że ktoś znalazł się w warunkach polowych i musi obliczyć powierzchnię kwadratowego pola o boku liczącym 98 jednostek. Jak to łatwo wykonać pamięciowo? Przyjrzyjmy się kilku przykładom.

 

Podnoszenie do kwadratu liczb bliskich podstawie

Aby obliczyć 98 do kwadratu (98×98 lub 98²) musimy najpierw ustalić, w jakiej znajdujemy się bazie. 98 jest bliskie 100, więc naszą bazą jest 100. Aby wykonać zadanie, musimy teraz wybrać jedną z 16 sutr. Ta, która ma tu zastosowanie, brzmi „Poprzez niedostatek – jakakolwiek jest różnica, zmniejszyć ją dalej o tyle i ustanowić kwadrat szukanej liczby”. Brzmi to bardzo zagmatwanie i właściwie bezsensownie, a mimo to bardzo szybko daje rozwiązanie zadania.

Odpowiedź uzyskujemy poprzez obliczenie, ile wynosi niedostatek 98 do 100, czyli 2. Następnie zmniejszamy 98 o 2, po czym podnosimy tę różnicę do kwadratu. Stąd jednoliniowe rozwiązanie naszego zadania będzie wyglądało:

 

98² = 98 – 2 / 2 × 2

 

Upraszczając to wyrażenie otrzymujemy: = 96 / –4

Już prawie mamy nasze rozwiązanie. Musimy jeszcze zdać sobie sprawę z tego, że ponieważ naszą bazą jest liczba 100, która posiada dwa zera, musimy mieć dwa miejsca dla dwóch zer lub dwóch cyfr, po symbolu ukośnika „/”. Wstawiając zero jako „znacznik miejsca”, otrzymujemy odpowiedź:

 

98² = 96 / 04

    = 9604

 

Oto kolejne przykłady:

 

97² = 97 – 3 / 3 × 3

    = 94 / 09

    = 9409

 

96² = 96 – 4 / 4 × 4

    = 92 / 16

    = 9216

 

Kiedy liczba podnoszona do kwadratu jest większa od podstawy – w tym przypadku od 100 – dodajemy nadmiar i podnosimy go do kwadratu:

 

104 × 104 = 104 + 4 / 4 × 4

          = 108 / 16

          = 10816

 

Kiedy mnożymy dwie liczby, mamy:

 

104 × 105 = 104 + 5 / 4 × 5

          = 109 / 20

          = 10920

 

A co, jeśli zwiększymy naszą liczbę do 998? Liczba ta jest bliska 1000, więc bazą jest 1000, która ma trzy miejsca na zera lub cyfry po prawej stronie ukośnika „/”.

 

998² = 998 – 2 / 2 × 2

     = 996 / – – 4

     = 996004

 

Skoro już wiemy, jak to robić, możemy obliczyć na przykład kwadrat liczby 9998:

 

9998² = 9998 – 2 / 2 × 2

      = 9996 / – – – 4

 

Ponieważ obecnie pracujemy na bazie 10000, cztery zera po 1 określają, że po ukośniku „/” muszą być cztery miejsca na zera lub cyfry:

 

      = 9996 / 0004

      = 99960004

 

Obecnie na całym świecie prowadzona jest dyskusja na temat skuteczności matematyki wedyjskiej w konfrontacji z rozpadającymi się zasadami matematyki zachodnioeuropejskiej. Generalnie rzecz biorąc, teorie, które poznaliśmy w szkole, nie są błędne, ale bardzo niezgrabne. Pewne zachodnie wzory geometryczne są z pewnością nieadekwatne. Na przykład wzory kuli wprowadzonej do wyższych wymiarów rosną do szóstego wymiaru, aby przy przechodzeniu w następne, jeszcze wyższe wymiary, zmniejszać się, co jest absurdem.

Niestety, niektórzy zatwardziali matematyczni konserwatyści o dużej estymie próbujący ratować rozlatujące się podstawy, na gruncie których stoją, czują się zagrożeni szybką pamięciową metodą wykonywania obliczeń opracowaną przez wedyjskich matematyków i robią wszystko, aby zepchnąć wedyjską matematykę do dziedziny „sztuczek”.²