• A co z geodezją kosmiczną?

Geodezja kosmiczna to nowoczesna metoda wykorzystująca do pomiaru wymiarów Ziemi oraz ruchu płyt kontynentalnych z błędem nie przekraczającym jednego centymetra VLBI (very long baseline interferometry – interferometria o bardzo dużej bazie), SLR (satellite laser ranging – pomiar laserami satelitarnymi), GPS (global positioning systems – globalny system określania pozycji), DORIS (Doppler orbitography and radiopositioning integrated by satellite – doplerowska orbitografia i radionamierzanie zintegrowane przez satelitę) i LLR (lunar laser ranging – pomiar laserem księżycowym). Przy pomocy tych metod udało się określić tempo przyrostu promienia ziemskiego na około 5 ± 3 mm/rok2, co oznacza, że jest on mniej więcej „stały”, i potwierdza ustalenia paleomagnetyki, oraz stanowi główny argument przeciwko teorii rozszerzania się Ziemi.

Do zmierzenia promienia Ziemi przy zastosowani metody VLBI wykorzystuje się dwie lub więcej stacji naziemnych, z pomocą których określa się parametry Ziemi w odniesieniu do bardzo dokładnego wzorca kosmicznego. Pomiary te są następnie przeliczane na międzynarodowy wzorzec ziemski i użyte do pomiaru z zastosowaniem techniki satelitarnej w celu uzyskania ogólnego rozwiązania. Niedoskonałość wszystkich metod, a VLBI w szczególności, polega na zakłóceniach atmosferycznych oraz, w przypadku metod satelitarnych, na stosowaniu stałych fizycznych „g” (stała grawitacyjna, inaczej przyspieszenie ziemskie) i „m” (masa Ziemi) do związania parametrów orbity ze środkiem Ziemi.

Po założeniu wystarczającej ilości naziemnych stacji VLBI, które na początku lat dziewięćdziesiątych stworzyły globalną sieć, okazało się, że roczny przyrost promienia Ziemi wynosi 18 mm. Liczbę tę traktowano jako niesamowicie dużą w porównaniu do wielkości spodziewanej, którą ustalono na mniej niż 10 mm/rok. W rzeczywistości Robaudo i Harrison „spodziewali się, że z większości stacji VLBI uzyska się wyniki w górę lub w dół rzędu kilku milimetrów na rok” i zaproponowali, aby pionowy ruch (promienia) został „ograniczony do zera, ponieważ jest to bliższe prawdziwej sytuacji niż średni wynik w postaci 18 mm/rok”. Właśnie ta rekomendacja znajduje odzwierciedlenie w bieżących rozwiązaniach globalnej sieci, w których przyjmuje się wartość zero.

Rekomendacja Robaudo i Harrisona jest usprawiedliwiona z punktu widzenia tektoniki płyt. Wynik w postaci 18 mm/rok został potraktowany jako błąd pomiaru wynikający z poprawki atmosferycznej i odpowiednio skorygowany. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że wobec braku akceptacji przyrostu promienia ziemskiego NASA nie pozostaje nic innego, jak tylko skorygować tę wartość i przyjąć koncepcję statycznego promienia Ziemi. Jednak z punktu widzenia teorii rozszerzającej się Ziemi przyrost jej promienia o 18 milimetrów rocznie jest bliski 22 milimetrom rocznego przyrostu, które wynikają z pomiarów powierzchni oraz poszerzania się dna morskiego.

 

 

Rys. 4. Rozszerzanie się Ziemi od archaiku do czasów obecnych. Wykres przedstawia trwające od triasu rozszerzanie się Ziemi ekstrapolowane na podstawie przekształceń oceanicznych oraz mające miejsce przed jurą, ekstrapolowane z pierwotnego, archaicznego promienia Ziemi, który wynosił wówczas około 1700 kilometrów. Kolejne modele powiększającej się Ziemi zaznaczone są na wykresie jako kwadraty i koła.

 

 

REALNE WYJAŚNIENIE GLOBALNEJ TEKTONIKI

Jak na razie przyczyna rozszerzania się Ziemi pozostaje sprawą dyskusyjną, lecz z czasem zostanie ona przy pomocy odpowiednich metod wyjaśniona. Opisane powyżej geofizyczne obiekcje w stosunku do teorii ekspansji Ziemi można rozwiązać jedynie poprzez akceptację potencjalnej możliwości takiej ekspansji i właściwe jej wyjaśnienie w kategoriach naukowych. Jedynym ograniczeniem nie pozwalającym na pełną akceptację teorii rozszerzania się Ziemi jest brak technicznych możliwości przedstawienia w skali globalnej informacji geofizycznych i geologicznych w ramach interaktywnego, czterowymiarowego sferycznego modelu. Jestem jednak pewien, że są odpowiednio mądrzy i wykształceni ludzie, którzy będą w stanie tego dokonać.

Opierając się na mapach oceanicznych i kontynentalnych transformacji opublikowanych w Geologicznej mapie świata (opublikowanej w roku 1990 przez CGMW i UNESCO) można obecnie dokładnie prześledzić proces ekspansji Ziemi od archaiku do chwili obecnej. Same te mapy potwierdzają teorię rozszerzania się Ziemi. Budując na podstawie tej mapy odpowiednie modele można z łatwością zwizualizować proces ekspansji Ziemi od najdawniejszych czasów. Wykazano, że starożytna Ziemia podlegała procesowi jednakowej ekspansji, zarówno w okresie archaiku, jak i proterozoiku, i że okres ten poprzedzał gwałtowną ekspansję, która nastąpiła w paleozoiku, oraz rozszczepienie się i rozchodzenie kontynentów w mezozoiku i kenozoiku, które trwa do dzisiaj.

Naniesione na każdy z tych modeli łatwo dostępne dane geofizyczne i geologiczne wykazują, że starożytny równik, którego pozycję określono na podstawie miejsc starożytnych biegunów, zgadza się w zasadzie z lokalizacją wynikającą z tektoniki płyt, którą ustalono przy zastosowaniu danych paleomagnetycznych i klimatycznych. Starożytne biegunowe czapy lodowe, wapienne rafy, złoża węgla, rodzaje roślinności oraz formy życia morskiego i lądowego są zgodne z pozycjami starożytnego równika i biegunów w ciągu całej historii Ziemi. Zbieżność ta byłaby niemożliwa na Ziemi o stałym promieniu.

Wszystkie współczesne dane geologiczne i geofizyczne można obecnie wykorzystać do dokładnego ilościowego określenia ekspansji Ziemi, co będzie stanowiło przemawiający na korzyść tej hipotezy dowód.

Aby doprowadzić do uznania tektoniki globalnej ekspansji za wiarygodny, globalny proces tektoniczny, musimy być przygotowani jednak na konieczność zdjęcia „z oczu klapek dogmatu” mocno zakorzenionych w naszych instytucjach naukowych i zachęcić uczonych do aktywnych badań nad alternatywnymi koncepcjami w stosunku do powszechnie panującej teorii globalnej tektoniki płyt.

 

O autorze:

James Maxlow jest geologiem mającym za sobą ponad dwudziestopięcioletnią praktykę w zakresie badań polowych i górniczych. Ma tytuł magistra geologii i obecnie kończy pisać pracę doktorską z tej dziedziny. Jest głównym konsultantem Terrella Consultants, firmy konsultingowej z siedzibą w Zachodniej Australii, która w ostatnim czasie usilnie promuje hipotezę Tektoniki Globalnej Ekspansji oraz badania w tym zakresie. Firma jest otwarta na współpracę ze światową społecznością badaczy ekspansji Ziemi. Dalsze informacje na ten temat można uzyskać bezpośrednio od autora za pośrednictwem poczty elektronicznej pisząc na adres contact@jamesmaxlow.com lub odwiedzając jego stronę internetową zamieszczoną pod adresem www.jamesmaxlow.com.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Przypisy:

1. Geologiczny proces, w którym krawędź jednej płyty skorupy ziemskiej jest wpychana pod krawędź innej płyty. – Przyp. tłum.

2. Należy tu podkreślić, że wartość określanego przyrostu promienia mieści się poniżej granicy błędu pomiaru, która jest rzędu 10 mm. – Przyp. tłum.

 

Bibliografia:

• S.W. Carey, „The tectonic approach to continental drift” („Tektoniczne podejście do dryfu kontynentalnego”), Continental Drift, A Symposium, Uniwersytet Tasmanii, Hobart, 1956, str. 177–355.

• S.W. Carey, The Expanding Earth (Rozszerzająca się Ziemia), Elsevier, Amsterdam, 1976.

• S.W. Carey, Theories of Earth and Universe: A History of Dogma in the Earth Sciences (Teorie o Ziemi i Wszechświecie – historia dogmatu w naukach o Ziemi), Stanford University Press, Kalifornia, USA, 1988.

• S.W. Carey, Earth, Universe, Cosmos (Ziemia, Wszechświat, Kosmos), Uniwersytet Tasmanii, Hobart, 1996.

• CGMW, UNESCO, Geological Map of the World (Geologiczna mapa świata), Commission for the Geological Map of the World, Paryż, 1990.

• L. Egyed, (1963) „The Expanding Earth” („Rozszerzająca się Ziemia”), Nature, nr 197, 1963, str. 1059–1060.

• O.C. Hilgenberg, Vom wachsenden Erdball, Selbstverlag, Berlin, 1933.

• O.C. Hilgenberg, „Paläopollagen der Erde”, Neues Jahrb. Geol. und Paläontol, Abhandl 116, Stuttgart, 1962.

• J. Koziar, „Ekspansja den oceanicznych i jej związek z ekspansją Ziemi”, Sprawozdania Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego 35B, 1980, str. 13–19.

• Maxlow, „Global Expansion Tectonics: the geological implications on an expanding Earth” („Tektonika Globalnej Ekspansji – geologiczne implikacje rozszerzającej się Ziemi”), nie publikowane tezy, Curtin University of Technology, Perth, Zachodnia Australia, 1995.

• H.G. Owen, „Has the Earth increased in size?” („Czy Ziemia powiększyła swoje wymiary?”), w: S. Chatterjee, N. Hotton III (pod redakcją), New Concepts in Global Tectonics, Texas University Press, USA, 1992, str. 289–296.

• S. Robaudo, C.G.A. Harrison, 1993, „Plate Tectonics from SLR i VLBI global data” („Tektonika pyt na podstawie globalnych danych uzyskanych przy pomocy SLR i VLBI”), w: D.E. Smith, D.L. Turcotte (pod redakcją), Contributions of Space Geodesy to Geodynamics: Crustal Dynamics (Wkład geodezji kosmicznej do geodynamiki – dynamika skorupy ziemskiej), Geodynamics Series, American Geophysical Union, vol. 23, 1993.

• D. van Hilten, (1963), „Paleomagnetic indications on an increase in the Earth’s radius” („Paleomagnetyczne oznaki zwiększania się promienia Ziemi”), Nature, nr 200, 1963, str. 1277–1279.

• K. Vogel, „Global models and Earth expansion” („Globalne modele i ekspansja Ziemi”), w: S.W. Carey (pod redakcją), Expanding Earth Symposium, Sydney, 1981 (Sympozjum rozszerzającej się Ziemi, Sydney 1981), Uniwersytet Tasmanii, 1983, str. 17–27.

• K. Vogel, „The expansion of the Earth – an alternative model of the plate tectonics theory” („Ekspansja Ziemi – alternatywny model teorii tektoniki płyt”), w: Critical Aspects of the Plate Tectonics Theory; Volume II, Alternative Theories (Krytyczne aspekty teorii tektoniki płyt; tom II: Alternatywne teorie), Theophrastus Publishers, Ateny, Grecja, 1990, str. 14–34.

 

Script logo
Do góry