W wyobrażeniach malarskich Mesjanistyczny Smok zdradzał niewielkie podobieństwo do uskrzydlonej, dyszącej ogniem bestii z późniejszej zachodniej mitologii. Był to zasadniczo wąż o olbrzymich szczękach posiadający cztery nogi, podobny do krokodyla lub warana. Był to święty Messeh, który nosił imię „Draco”. Draco był symbolem boskości egipskich faraonów, egipskiego lecznictwa, esseńczyków z Qumran, a także Bistea Neptunisem (wężem morskim) europejskich następców rybiarskich królów z dynastii Merowingów.

W starych hebrajskich bibliach wszystkie odniesienia do węży czynione są za pomocą słowa nahash (od źródłosłowu NHSH), lecz nie odnosi się ono do węży, jakie znamy, to znaczy jadowitych gadów, lecz do węży w ich tradycyjnym znaczeniu, symboli mądrości i oświecenia, bowiem słowo nahash jest czasownikiem określającym czynność rozszyfrowywania, wynajdywania.

Węże, w tej lub innej formie, zawsze były wiązane z mądrością i uzdrawianiem i zwyczajowo Drzewa Życia i Wiedzy są z nimi łączone. W insygniach wielu stowarzyszeń medycznych do dzisiaj znajduje się wąż owinięty wokół Drzewa Narodzin (Drzewa Życia). Wizerunek ten przedstawiany jest na wielu reliefach starożytnego Sumeru jako symbol Enki.

Warto również podkreślić, że innym pospolitym symbolem medycznej profesji są dwa węże wijące się wokół uskrzydlonej laski Hermesa. W tym przypadku również przekazywana jest prawdziwa symbolika Gwiezdnego Ognia, zaś pochodzenia tego symbolu można doszukiwać się w początkach szkół tajemnic i instytucji gnostycznych8.

Starożytne teksty wyjaśniają, że laska i bliźniacze węże symbolizują rdzeń kręgowy i sprzężony ze zmysłami system nerwowy. Dwa górne skrzydła symbolizują dwuczłonową strukturę mózgu. Między skrzydłami, na zwieńczeniu kolumny rdzenia, znajduje się małe wybrzuszenie, które reprezentuje szyszynkę.

Kombinację centralnie położonego symbolu szyszynki i bocznych skrzydeł przez długi czas nazywano „Łabędziem”, który w tradycyjnej symbolice Graala (tak jak w niektórych kręgach jogistycznych) oznacza w pełni oświeconą istotę. Chodzi tu o stan świadomości osiąganej przez średniowiecznych Rycerzy Łabędzia uosabianych przez takie postacie, jak Perceval i Lohengrin.

Tym, którzy nie znają funkcji szyszynki i pozostałych gruczołów dokrewnych, wyjaśniam, że szyszynka jest bardzo małym gruczołem w kształcie stożka wielkości ziarenka kukurydzy. Położona jest ona w centralnej części mózgu na zewnątrz półkul mózgowych i nie jest jego częścią.

Według siedemnastowiecznego francuskiego uczonego, Rene Descartesa (Kartezjusz), szyszynka jest siedliskiem ducha – miejscem, w którym ciało i rozum łączą się ze sobą. Starożytni Grecy traktowali ją podobnie, zaś Herofilos opisał ją w IV wieku p.n.e. jako organ regulujący przepływ myśli. Gruczoł ten od dawna intryguje badaczy ludzkiego ciała, ponieważ w przeciwieństwie do pozostałych części mózgu nie jest zdublowany.

W czasach starożytnego Sumeru kapłani Anu (ojca Enlila i Enki) rozwijali i doskonalili wielokierunkową wiedzę medyczną dotyczącą substancji ożywionych, z menstruacyjnym Gwiezdnym Ogniem jako źródłem istotnych składników włącznie. Na początku była to czysta księżycowa esencja Anunnaków zwana „Złotem Bogów” podawana wyłącznie królom i królowym z rodu Smoka. Później, w Egipcie i krajach śródziemnomorskich, menstrualny „Gwiezdny Ogień” był zbierany od świętych dziewic kapłanek, które czczono jako „Szkarłatne Kobiety”. Wydaje się, że słowo „rytualny” ma swoje źródło w tych praktykach i pochodzi od słowa ritu, które określało świętą ceremonię „Czerwonego Złota”.

Wydzieliny gruczołów dokrewnych są, oczywiście, do dzisiaj używane w terapii, lecz ich składniki, takie jak melatonina i serotonina, są uzyskiwane z gruczołów martwych zwierząt i wykazują brak bardzo ważnych elementów, które są obecne jedynie w wydzielinach gruczołów żywych ludzi.

 

W symbolice ognia starożytnej alchemii „czerwień” jest synonimem metalicznego „złota”. W niektórych tradycjach (na przykład hinduskiej) „czerwień” identyfikuje się z „czernią”. Stąd bogini Kali jest, zarówno „czerwona”, jak i „czarna”. Kali pochodzi jednak od Sumerów, którzy twierdzili, że jest ona Kalimâth, siostrą żony Kaina, Luluwy.

Kali była główną księżniczką Domu Smoka i za sprawą jej związku z Gwiezdnym Ogniem stała się boginią czasu, pór roku, okresów i cykli. Z tego też względu imię jej stało się rdzeniem słowa kalendarz (kalindar) oznaczającego podział na pory roku.

Jak z tego wynika, na początku metale alchemików nie były zwykłymi metalami, lecz żywymi esencjami, zaś starożytne misteria nie miały charakteru metafizycznego, ale czysto fizyczny. Pochodzenie słowa „sekret” wynika z ukrytej wiedzy o wydzielinach (sekrecjach) gruczołów dokrewnych. Ritu („czerwień” lub „czerń”) oznaczało prawdę. Pochodzi od niego nie tylko słowo „rytualny”, ale również „rite” („obrządek”), „root” („korzeń”) i „red” („czerwień”). Powiadano, że ritu objawia się w formie materii fizycznej najczystszego i najszlachetniejszego ze wszystkich metali – złota. Stąd też złoto uważane było za „ostateczną prawdę”.

Podobnie jak ze słowem „sekret” ma się sprawa z innymi słowami. W starożytnym Egipcie słowo Amen było używane do podkreślania czegoś ukrytego lub zatajonego. Słowo „occult” („okultystyczny”, „tajemny”) znaczyło dokładnie to samo, niemniej dziś na zakończenie modlitw używamy słowa „Amen”, podczas gdy słowo „okultyzm” kojarzy się z czymś złowrogim. W rzeczywistości oba one są związane ze słowem „sekret” i wszystkie one były w pewnych okresach związane z mistyczną nauką o sekrecjach.

Ponieważ Kali była związana z „czernią” (będąc „czarną i piękną”), od jej imienia wywodzi się również angielskie słowo „coal” („węgiel”), znaczące „ten, który jest czarny”, tyle że poprzez pośrednie słowo kol. W hebrajskiej tradycji Bath-Kol (odpowiedniczka Kali) zwana była „Córą Głosu”, zaś głos był związany z okresem dojrzewania kobiety. Tak więc łono było związane z głosem i uważano, że Gwiezdny Ogień jest „Słowem Łona” mającym charakter wyroczni. Przeto łono nazywano „utterer” („przepowiadacz”) lub „uterus” („macica”).

Nazwa „Szkarłatne Kobiety” jest pochodną ich bezpośredniego związku ze źródłem Gwiezdnego Ognia. W Grecji zwano je hierodulami („Święte Kobiety”). W późniejszym czasie słowo to przekształcono (poprzez średniowieczny francuski na angielski) na „harlot” („prostytutka”, „dziwka”, „kurwa”). W języku wczesnogermańskim były one zwane Horésami i z czasem słowo to zostało zangielszczone na „whores” („kurwy”). Początkowo słowo to oznaczało jednak „Ukochane”. Jak podkreślają dobre słowniki etymologiczne, słowa te były opisami wielkiej czci i w żadnym wypadku nie były odpowiednikami takich słów, jak „prostytutka” i „cudzołożnica”. Ich obecne potoczne znaczenie jest wynikiem ukartowanych działań średniowiecznego Kościoła Rzymskokatolickiego mających na celu zdeprecjonowanie szlachetnego statusu tych świętych kapłanek.

Wycofanie z życia publicznego wiedzy o prawdziwej tradycji Gwiezdnego Ognia nastąpiło, kiedy wiedza wczesnych adeptów i późniejszych gnostyków (prawdziwych przedchrześcijańskich chrześcijan) została zdeformowana przez fałszerzy historycznego chrześcijaństwa. Pewien zasób oryginalnej gnosis (wiedzy o sprawach duchowych) jest zachowany w talmudycznej i rabinicznej tradycji, lecz żydzi i chrześcijanie głównego nurtu tych religii uczynili, ogólnie mówiąc, wszystko, aby zniekształcić wszelkie pozostałości tej starożytnej sztuki.

Oprócz bycia „Złotem Bogów” esencja menstruacyjna Anunnaków zwana była również „Wehikułem Światła” i stawiana na równi z mistycznymi „Wodami Kreacji” – przepływem nieskończonej wiedzy. Dlatego Rosi-Crucis (Puchar Rosy lub Puchar Wód identyfikowany z czerwonym krzyżem wewnątrz koła) stał się Znamieniem Kaina i późniejszym herbem jego królewskiego rodu.

Mówiono, że Światło pozostaje w osobie duchowo nie rozbudzonej w stanie uśpienia i że można je pobudzić i umotywować przy pomocy duchowej energii własnej woli oraz poprzez stałe sprawdzanie samego siebie. Nie jest to jednak jakikolwiek proces umysłowy, ale prawdziwie wolna od myśli świadomość – bezcielesna forma czystego Bytu.

 

O autorze:

Sir Laurence Gardner, Kt St Gm, KCD (1943–2010) był znanym na całym świecie genealogiem rodzin królewskich i rycerskich. Przez wiele lat piastował stanowisko Brytyjskiego Wielkiego Przeora Kościoła Uświęconej Rodziny Świętego Kolumby i nosił tytuł Chevalier Labhran de Saint Germain. Był również Głównym Attaché Europejskiej Rady Książąt, konstytucyjnego ciała doradczego założonego w roku 1946. Należał do Szlacheckiej Straży Domowej Królewskiego Domu Stuartów założonej w roku 1692 w St Germain-en-Laye i był Królewskim Historiografem Jakobitów. Napisał 8 książek, z których najbardziej znane to Bloodline of The Holy Grail: The Hidden Lineage of Jesus Revealed (Krew z krwi Jezusa – Święty Graal i tajemnica potomków Jezusa), Genesis of the Grail Kings: The Pendragon Legacy of Adam and Eve (Potomkowie Dawida i Jezusa – Rodowód królów Świetego Graala) i Lost Secrets of the Sacred Ark: Amazing Revelations of the Incredible Power of Gold (Zapomniane sekrety Świętej Arki – Starożytna tajemnica manipulowania czasoprzestrzenią).

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Przypisy:

1. Laurence Gardner, Bloodline of The Holy Grail: The Hidden Lineage of Jesus Revealed (Krew z krwi Jezusa – Święty Graal i tajemnica potomków Jezusa), przekład Paweł Korombel, Wydawnictwo Da Capo, Warszawa, 1998. – Przyp. red.

2. W polskiej edycji Nexusa ten artykuł ukazał się w poprzednich trzech numerach: 4 (2/1999), 5 (3/1999) i 6 (4/1999). – Przyp. red.

3. Laurence Gardner, Genesis of the Grail Kings: The Pendragon Legacy of Adam And Eve (Potomkowie Dawida i Jezusa – Rodowód królów Świętego Graala), przekład Grażyna Gasparska, Wydawnictwo Amber, Warszawa, 1999.

4. W Piśmie Świętym Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych (Biblii Tysiąclecia) nosi ona nazwę Księgi Sprawiedliwego, natomiast w Piśmie Świętym w Przekładzie Nowego Świata (Biblia Świadków Jehowy) Księgi Jaszara. – Przyp. red.

5. W Biblii Tysiąclecia nosi ona nazwę Księgi Wojen Pana, natomiast w Biblii Świadków Jehowy Księgi Wojen Jehowy. – Przyp. red.

6. W Biblii Tysiąclecia nosi ona nazwę Księgi Pańskiej, natomiast w Biblii Świadków Jehowy Księgi Jehowy. – Przyp. red.

7. W przypisach do polskojęzycznej wersji Biblii jest taka próba: „Owo znamię było czymś co chroniło Kaina – może cechą przynależności do szczepu, który stosuje prawo krwawej zemsty za zabicie swego członka”. – Przyp. tłum.

8. Gnostycyzm to religijno-filozficzny kierunek powstały w pierwszych wiekach chrześcijaństwa na wschodzie Cesarstwa Rzymskiego łączący elementy chrześcijaństwa, filozofii hellenistycznej i religii wschodnich. – Przyp. tłum.

 

Script logo
Do góry