Jest obecnie całkiem oczywiste, że te same mechanizmy autoimmunologiczne są odpowiedzialne za te same choroby u ludzi i że zakres takich uszkodzeń jest ogromny i stale się powiększa, z coraz większą liczbą szczepionek dodawanych do „zalecanego” kalendarza szczepień.
Istotnie, szczepionki takie jak przeciw kokluszowi są obecnie używane do spowodowania choroby autoimmunologicznej u zwierząt laboratoryjnych, przy czym najlepszym i najbardziej nagłaśnianym przykładem jest tak zwane eksperymentalne alergiczne zapalenie mózgu i rdzenia (EAE). Kiedy zgodnie z przewidywaniem te nieszczęsne zwierzęta zapadają na EAE z powodu podania im szczepionki przeciw kokluszowi, związek przyczynowy nigdy nie jest podawany w wątpliwość. Jednak kiedy u niemowląt po zaszczepieniu tą samą szczepionką powstają tak jak u zwierząt laboratoryjnych objawy EAE, zawsze zaprzecza się ich związkowi ze szczepionką i zwykle uważa się go za „przypadkowy”. Ostatnio niewinni rodzice i inni opiekunowie zostali oskarżeni o spowodowanie objawów uszkodzenia poszczepiennego przez rzekome potrząsanie swoich dzieci.
Liszaj rumieniowaty układowy jest jednym z niezliczonych rozpoznanych skutków ubocznych wielu szczepionek. Jeden z najlepszych artykułów (jeśli nie najlepszy) na ten temat napisali Ayvazian i Badger (1948), i nie stracił on nic ze swojej siły i znaczenia od czasu publikacji. Opisują oni trzy przypadki pielęgniarek, które zostały dosłownie zaszczepione na śmierć. Autorzy sprawowali nadzór nad grupą 750 pielęgniarek, które kształciły się w dużym szpitalu miejskim w latach 1932–1946 i wyszczególnili przypadek trzech pielęgniarek, które w pewnym okresie zostały szczepione wieloma szczepionkami i zapadły na uogólniony toczeń rumieniowaty.
Te trzy pielęgniarki otrzymały następujące testy i szczepionki w krótkim odstępie: test Schicka; trzy dni później test Dicka; siedem dni później szczepionkę tyfusowo-paratyfusową; po kolejnych siedmiu dniach inną szczepionkę tyfusowo-paratyfusową (podwójną dawkę); siedem dni później trzecią szczepionkę tyfusowo-paratyfusową i siedem dni później czwartą szczepionkę tyfusowo-paratyfusową. Za każdym razem szczepiona osoba miała odczyn miejscowy w postaci zaczerwienienia i/lub gorączkę oraz złe samopoczucie, ale to nie odstraszyło lekarza od podania następnej serii szczepień w odstępie zaledwie czternastu dni od poprzedniej serii testów i szczepień tyfusowo-paratyfusowych.
Następnie, po wszystkich tych zastrzykach, jednej z pielęgniarek podano pierwszy zastrzyk paciorkowcowej toksyny szkarlatynowej „bez złych skutków”. W tydzień później podano jej następny zastrzyk toksyny streptokokowej, po której wystąpiły bóle stawów i gorączka. Nie zawiadomiła ośrodka zdrowia o tych reakcjach. Dziewięć dni potem powróciła i otrzymała trzeci zastrzyk poczwórnej dawki streptokoków, po którym rozwinął się silny ból stawów w palcach i kolanach oraz ból gardła. Hospitalizowano ją przez pięć dni i wypisano z adnotacją „reakcja po toksynie Dicka”. Pięć dni później przystąpiono do dalszych szczepień, najpierw niewielkimi, a potem stopniowo coraz większymi dawkami, tak że seria obejmowała w całości 10 zamiast zwykle podawanych siedmiu zastrzyków. Z każdym zastrzykiem tej streptokokowej toksyny i toksyny-antytoksyny podawano jej epinefrynę.
Dwa miesiące po ostatnim zestawie pielęgniarka ponownie trafiła do szpitala z obrzękiem i bólem kostek i palców u nóg oraz tkliwością stawów obu dłoni, która utrzymywała się stale od czasu pierwszego testu Dicka wykonanego pięć miesięcy wcześniej. Diagnoza brzmiała: „reumatyczne zapalenie stawów”. Podawano jej aspirynę, ale w dwa tygodnie później ból powrócił wraz z dreszczami i gorączką, bólem gardła oraz kaszlem. Miesiąc potem pielęgniarka po raz kolejny trafiła do szpitala na dwa tygodnie i podczas tego pobytu zaczęto podawać jej małe dawki szczepionki streptokokowej, ale w związku z ciężką reakcją „odmówiła dalszego przyjmowania szczepionki”. Diagnoza po przyjęciu: „reumatyczne zapalenie stawów i mononukleoza zakaźna”. Cztery miesiące później pielęgniarka zauważyła wykwity skórne na nosie i obu policzkach, zaś jej ślina stała się cuchnąca. Skóra i policzki, górna warga i grzbiet nosa pokrywały czerwonofioletowe plamiste i stwardniałe wykwity wysypki. Dwa miesiące później wykwity pokryły większość jej ciała. Po roku pielęgniarka zmarła, co poprzedziły ciężkie objawy: wysoka gorączka, tachykardia, biegunka i nienormalne wyniki badań krwi.
Nie tylko ona zmarła. Doniesiono również o dwóch innych niemal identycznych przypadkach. Nigdy nie dowiemy się, ile z 747 pozostałych pielęgniarek nabawiło się mniej groźnych, niemniej niszczących zdrowie, reakcji.
Jeśli ktoś powiedziałby, że ten rodzaj „leczenia” stosowano u więźniów nazistowskich obozów koncentracyjnych, nie byłabym zdziwiona. Jednak ten rodzaj „leczenia” był i jest stosowany bezkarnie na milionach niemowląt, dzieci, nastolatków i dorosłych w tak zwanych wolnych i demokratycznych krajach oraz w Trzecim Świecie. Tymczasem władze służby zdrowia odmawiają przyjęcia do wiadomości, że szczepionki powodują takie reakcje a nawet śmierć.
SZCZEPIENIA – OSTRZEŻENIE PRZED NIEBEZPIECZEŃSTWEM
Wniosek, jaki wyłania się z badania znaczącej literatury medycznej i immunologicznej zajmującej się szczepionkami i używanymi w nich adjuwantami, mówi, że absolutne bezpieczeństwo tych substancji nigdy nie może zostać zagwarantowane. Według Gupty i innych (1993) toksyczność adjuwantów można przypisać w części niezamierzonej stymulacji różnych mechanizmów odpowiedzi immunologicznej. To dlatego bezpieczeństwo i stosowanie adjuwantów musi być równoważone, aby uzyskać maksymalną stymulację immunologiczną przy minimum skutków ubocznych.
Według mnie taka równowaga jest niemożliwa do osiągnięcia, nawet jeśli w pełni zrozumiemy układ immunologiczny i pełne spektrum szkodliwych skutków obcych antygenów i innych substancji toksycznych, takich jak szczepionka i adjuwanty, leków i medykacji, jakie powodują one w systemie immunologicznym ludzi, a zwłaszcza w niedojrzałym systemie immunologicznym niemowląt i małych dzieci. Wstrzyknięcie jakiejkolwiek obcej substancji prosto do krwi spowoduje tylko reakcję anafilaktyczną (uczulającą). Natura w ciągu wielu tysięcy lat rozwinęła skuteczne odpowiedzi immunologiczne, ale człowiek bez szacunku dla niej w sposób dający się udowodnić powoduje więcej szkód niż pożytku.
Produkcja szczepionek jest mocno politycznie motywowaną pseudonauką, której koryfeusze zainteresowani są jedynie wstrzykiwaniem licznych szczepionek bez zawracania sobie głowy wywoływanymi przez nie efektami. Zbieranie danych na temat reakcji na szczepionki to tylko gołosłowne deklaracje, a oczywisty brak ich skuteczności w zapobieganiu chorobom jest tuszowany.
Fakt, że naturalne choroby infekcyjne mają dobroczynny wpływ na dojrzewanie i rozwój układu immunologicznego, jest ignorowany lub celowo zatajany.
W rezultacie rodzice małych dzieci i wszyscy potencjalni pacjenci otrzymujący szczepionki i poddawani innemu ortodoksyjnemu leczeniu powinni być nieufni w stosunku do każdego członka służby zdrowia (która jest w gruncie rzeczy mocno upolitycznionym biznesem) wychwalającego nie istniejące zalety szczepień. Mimo iż australijskie prawo wymaga, aby lekarze ostrzegali pacjentów przed wszystkimi skutkami ubocznymi leków i procedur medycznych, bez względu na to, czy pacjent o to pyta, czy nie, lekarze z zasady nie przestrzegają tego ważnego prawa.
O autorce:
Viera Scheibner jest emerytowanym doktorem nauk przyrodniczych. W czasie swojej kariery naukowej napisała trzy książki i opublikowała około dziewięćdziesiąt artykułów w liczących się czasopismach naukowych. Od połowy lat osiemdziesiątych, kiedy to przyczyniła się do rozwoju techniki monitorowania oddechu dzieci, które wykazują czasami oznaki zatrzymania go na pewien czas (SIDS), prowadziła również intensywne badania nad szczepionkami i ich wpływem na organizm dziecka. W roku 1993 wydała książkę na ten temat Vaccination: The Medical Assault on the Immune System (Szczepionki – atak medycyny na system immunologiczny), a w połowie roku 2000 następną Behavioural Problems in Childhood: Link to Vaccination (Problemy behawioralne u dzieci – związek z szczepieniami). Jest często powoływana przez sąd jako biegły w sprawach dotyczących uszkodzeń ciała mogących być następstwem szczepień, poza tym prowadzi regularne wykłady na ten temat.
Przełożyła Elżbieta Pląskowska
Bibliografia:
• M.A. Aprile, A.C. Wardlaw, „Aluminium compounds as adjuvants for vaccines and toxoids in man: A review”, Can. J. Public Health, 1966, 57:343.
• P.B. Asa, Y. Cao, R.F. Garry, „Antibodies to Squalene in Gulf War Syndrome”, Experimental Molecular Pathotogy, 2000, 68:55–64.
• L.F. Ayvazian, T.L. Badger, „Disseminated lupus erythematosus occurring among student nurses”, New England Journal of Medicine, 1948, 239(16):565–570.
• B. Bizzini, M. Carlotti, M. Fattal-German, „Induction of various cytokines in mice and activation of the complement system in rats as a part of the mechanism of action of the Corynebacterium granulosum-derived P40 immunomodulator”, FEMS Microbiol. Immunol., 1992, 105:171.
• F.M. Burnett, „Theories of immunity”, Persp. Biol. Med., 1960, III:447–458.
• N.R. Butler, B.D.R. Wilson, P.F. Benson, J.A. Dudgeon i inni, „Response of infants to pertussis vaccine at one week and to poliomyelitis, diphtheria and tetanus vaccine at six months”, Lancet, 1962, ii:112.
• L. Chedid, „Adjuvants of immunity”, Ann. Immunol. (Inst. Pasteur), 1985, 136D:283.
• P. Coursaget, B. Yvonnet, E.H. Relyveld, J.L. Barres i inni, „Simultaneous administration of diphtheria-tetanus-pertussis-polio and hepatitis B vaccines in a simplified immunisation programme: immune response to diphtheria toxoid, tetanus toxoid, pertussis and hepetitis B surface antigens”, Infect. Immunity, 1986, 51:784.
• P. De Vries, R.S. Van Binnendijk, P. Van der Marel, A.L. Van Wezel i inni, „Measles virus fusion protein presented in an immune-stimulating complex (ISCOM) induces hemolysis-inhibiting and fusion-inhibiting antibodies, virus-specific T-cells and protection in mice”, J. Gen. Virol., 1988, 69:549.
• P.J. Dolin, H. Faal, G.J. Johnson, D. Minassian i inni, „Reduction of trachoma in a sub-Saharan village in absence of a disease control programme”, Lancet, 1997, 349:1511–1512.
• W.F. Friedwald, „Adjuvants in immunization with influenza virus vaccines”, J. Exp. Med., 1944, 80:477–491.
• A.T. Glenny, G.A.H. Buttle, M.F. Stevens, „Rate of disappearance of diphtheria toxoid injected into rabbits and guinea pigs: toxoid precipitated with alum., J. Pathol. Bacteriol., 1926, 34:267.
• J.T. Grayston, S.P. Wang, R.L. Woolridge, E.R. Alexander, „Prevention of trachoma with vaccine”, Arch. Environ. Health, 1964, 8:518–526.
• G. Gregoriadis, „The carrier potential of liposomes in biology and medicine”, (pierwsza z dwóch części), New Eng. J. Med., 1976, 295:765.
• R.K. Gupta, E.H. Relyveld, E.B. Lindblad, B. Bizzini i inni, „Adjuvants – a balance between toxicity and adjuvanticity”, Vaccine, 1993, 11(4).
• W. Henle, G. Henle, „Effect of adjuvants on vaccination of human beings against influenza”, Proc. Soc. Exp. Biol., Nowy Jork, 1945, 59:179–181.
• M.R. Hilleman, „Critical appraisal of emulsified oil adjuvants applied to viral vaccine”, Prog. in Med. Virology, 1966, 8:131–182.
• K. Lovgren, B. Morein, „The ISCOM: An antigen delivery system with built-in adjuvant”, Mol. Immunol., 1990, 28:285.
• C.A. McLaughlin, S.M. Schwartzman, B.L. Horner, G.H. Jones i inni, „Regression of tumors in guinea pigs after treatment with synthetic muramyl dipeptides and trehalose dimycolate”, Science, 1980, 208:415.
• L.F. Miller, R.O. Peckinpaugh, T.R. Arlander, W.E. Pierce i inni, „Epidemiology of prevention of acute respiratory disease in naval recruits: II. Efficacy of adjuvant and aqueous adenovirus vaccines in prevention of naval recruits respiratory disease”, Am. J. Public Health, 1965, 55:47–59.
• B. Morein, C. Fossum, K. Lovgren, S. Hoglund, „The ISCOM: a modern approach to vaccines”, Semin. Virol., 1990, 1:49.
• M. Pittman, „The concept of pertussis as a toxin-mediated disease”, Pediatric Infectious Diseases, 1984, 3(5):467–486.
• J.E. Salk, „Use of adjuvants in studies on influenza vaccination. 3. Degree of persistence of antibody in human subjects two years after vaccination”, JAMA, 1951, 151:1169–1175.
• J.E. Salk, L.J. Lewis, J.S. Younger, B.L. Bennett, „The use of adjuvants to facilitate studies on the immunologic classification of poliomyelitis viruses”, Am. J. Hyg., 1953, 54:157–173.
• B.H. Waksman, „Auto-immunization and the lesions of auto-immunity”, Medicine, 1962, 41:93–141.
